NC Try Me [ภาคิน&กราฟ]_37
“ขยับเอวมากกว่านี้สิกราฟ”
“ผะ...ผม...ไม่ไหว...ฮ้า...อ้ะ...อาห์...มัน...ลึก”
เข็มสั้นของนาฬิกาเลยเลขสี่ไปได้พักใหญ่ๆ
แล้ว หากแต่ภายในห้องของเจ้าของบ้านยังไม่หลับใหล
ด้วยเสียงครางสั่นเครือของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังขึ้นคร่อมทับอยู่เหนือเรือนกายสูงใหญ่
สองมือวางแนบลงบนแผ่นท้องแกร่ง ยามที่ขยับเอวส่ายซ่านรับส่วนใหญ่โตที่สอดเข้ามาจนลึกสุดใจ
ท่วงท่าที่เด็กหนุ่มทำได้เพียงครางเสียงสั่นระริก
ปลายเท้าจิกเกร็งลงกับที่นอนนุ่มเต็มแรง แล้วก็แทบจะขาดใจ
เมื่อคนด้านล่างหมุนวนสะโพกเบาๆ
ส่วนใหญ่โตก็ถูไถกับผนังด้านในแนบแน่นเสียจนเสียวซ่านไปหมด
พรืด พรืด
ขณะที่เสียงความฉ่ำแฉะแสนน่าอายก็ดังก้องไปทั่วทั้งห้อง
เจลใสก็ไหลเยิ้มเลอะปากทางเข้าที่ปริตึงทุกครั้งที่ขยับสะโพกรับท่อนไฟร้อนที่เข้าไปลึกจนมิดด้าม
“ฮ้า...ฮ้า...อาห์...”
เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนสติกำลังจะขาดหาย เพียงแค่รับแก่นกายร้อนเข้ามา
สติสัมปชัญญะก็ไม่เหลือดี มีเพียงร่างกายแสนซื่อตรงเท่านั้นที่ยังขยับไปมา
ราวกับพยายามปลดปล่อยความต้องการที่อีกฝ่ายปลุกขึ้น
พี่ภาคินเป็นฝ่ายปลุกปั้นอารมณ์หวาม
ทั้งริมฝีปาก ทั้งฝ่ามือ ทั้งปลายนิ้ว ทั้งเรือนกายที่สัมผัสถูไถจนแทบเป็นเนื้อเดียว
แต่ในจังหวะที่กราฟร้องขอว่าไม่ไหวแล้ว คนตัวโตก็กระซิบบอก
‘ถ้าไม่ไหวก็ทำสิ’
ภาพของร่างสูงใหญ่ที่ขยับไปนอนกึ่งนั่งพิงพนักเตียง
พร้อมทั้งมือใหญ่ที่ชักรูดส่วนใหญ่โตไม่ต่างกับลูซิเฟอร์ที่ยั่วเย้าให้เหล่ามนุษย์ตกสู่ห้วงอเวจี
ทั้งร้อนแรง ทั้งดุเดือด ทั้งเซ็กซี่ปะปนกันไป จนเด็กน้อยอย่างกฤติธีทำได้เพียงคลานขึ้นไปบนตัว
ใช้ปลายนิ้วแหวกช่องทางอุ่นแคบที่ถูกปลายนิ้วเบิกทางไว้ก่อน
แล้ว...รับเข้ามาทั้งหมด
ความรู้สึกยามที่มันเข้ามา
ความร้อนและความแข็งแกร่งราวกับจะละลายเขาจนกลายเป็นน้ำอุ่นบนเตียง
กราฟรู้ว่าพี่ภาคินกำลังลงโทษ
รู้ว่าตัวเองต้องขยับ แต่เขาทำได้เพียงแค่ส่ายสะโพกไปมา ให้มันถูไถอยู่ด้านใน
ทั้งยังกัดปากตัวเองแน่น
แค่ถูก็จะถึงแล้ว
หมับ
“พะ...พี่...มะ...ไม่ไหว...ผม...ไม่มี...อ๊า...แรง”
กราฟทำได้เพียงโผไปกอดรอบลำคอ กระซิบเสียงแหบพร่า ร่างกายกระตุกเกร็งไปหมด
เมื่อท่อนเนื้อร้อนกำลังเสียดสีเข้ากับปุ่มอารมณ์ภายใน รู้สึกมากยิ่งกว่าด้านหน้าที่กำลังปริ่มไปด้วยหยาดน้ำใส
ร่างกายเขาเรียนรู้ที่จะสุขสมเพียงแค่โดนไล่ต้อนจากด้านหลัง
คำร้องขอที่คนฟังก็ตาวาววับ
ยามที่ใช้สองมือประคองสะโพกขาวขึ้น ดึงขึ้นจนเกือบจะหลุดจนคนได้รับส่ายหน้าแรงๆ
“ยะ...อย่าเอา...ออก...”
สวบ
“ฮ้า!!! อาห์...อื้อออออ” เด็กหนุ่มถึงกับร้องไม่เป็นภาษา
เมื่อสะโพกถูกกดลงไปรับท่อนไฟร้อนทีเดียวจนมิดด้าม น้ำตาหยดใสไหลผ่านแก้ม
หากแต่ไม่ใช่ความเสียใจ มันคือความเสียวกระสันที่เล่นงานร่างกายจนจะระเบิดพรู
ขณะที่คนที่กำลังบังคับสะโพกเด็กหนุ่มก็ใช้ปลายลิ้นเลียไปตามลำคอ
สัมผัสได้ถึงอาการสะดุ้งเกร็งทุกครั้งที่ขยับตัว
“พะ...พี่...มันเสียว...ฮื่อ...อึ้ก...”
“ชอบสินะ...ถ้าชอบแบบนี้ก็ไม่ใช่การลงโทษสิ”
สวบๆๆๆๆ
“เฮือก! อาห์...พี่...จะหล่น...ผม...จะ...หล่น...อื้อ...อึ้กๆ...”
ภาคินกระซิบบอกข้างหู
แต่ยังไม่ทันที่จะตั้งตัว สองมือใหญ่ก็สอดเข้าที่ข้อพับขาแล้วยกร่างของเด็กวัยรุ่นขึ้นอย่างรวดเร็ว
จนสองขาลอยขึ้นเหนือจากพื้นเตียง
มีเพียงช่องทางคับแคบและส่วนใหญ่โตเท่านั้นที่กระแทกกระทั้งเข้าหากัน
ขณะที่ร่างสูงกว่าก็กำลังขยับขึ้นมาชันเข่า เอวสอบก็ดึงออกแล้วกระแทกเข้าไปเต็มแรง
จนคนได้รับครางเสียงสั่น
เช่นเดียวกัน
ร่างกายก็กำลังสั่นระริก
ตุบ
กราฟถูกดันให้เป็นฝ่ายเอาแผ่นหลังแนบกับพนักเตียงบ้าง
ขณะที่สองขาถูกดันขึ้นพาดบ่าของภาคิน โดยที่มือใหญ่ก็ประคองก้นกลมเอาไว้มั่น
บังคับจังหวะที่จะดึงกายออก แล้วสอดลึกเข้าไปด้านใน ถูไถอย่างรู้จังหวะ ทั้งยัง...
“ยะ...อย่า...ตรงนั้น...ฮื่อ...ตรงนะ...”
สวบๆๆๆ
“เฮือก!! อาห์ พี่...มะ...” ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ
เมื่อภาคินไม่ลังเลเลยที่จะกระแทกกายเข้าไปโดนปุ่มอารมณ์ภายในทุกครั้ง
จนเด็กในอ้อมกอดผวาขึ้นมากอดรอบลำคอแกร่งมั่น หอบหายใจจนตัวโยกคลอน
แต่เขาไม่คิดหยุด
“ไหนว่าวันนี้จะไม่ร้องขอให้หยุดไง”
“ผะ...ผม...เฮือก...พี่
ฮื่อ...ผะ...ผมจะ...เสร็จ...พี่จะ...ออก จะออก...อะอื้อ...” คนฟังยิ่งตาวาวโรจน์ ยามมองใบหน้าที่ดวงตาฉ่ำหยาดเยิ้ม
เรียวปากแดงช้ำ แก้มแดงก่ำ และลามแดงไปทั่วทั้งผิวกายขาวที่กลายเป็นสีชมพูระเรื่อ
ไหนจะร่างกายแสนซื่อตรงที่กำลังตอบรับจังหวะของเขา ทั้งที่รู้ว่าไม่เป็นงาน
เขาไม่ชอบพวกไม่ประสา
แต่กราฟอาจจะเป็นข้อยกเว้น
การได้สอนสั่งเจ้าเด็กนี่ตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงตอนนี้กลับทำให้เขา...มีอารมณ์ยิ่งกว่าทุกครั้ง
ร่างกายที่เป็นของเขาคนเดียว
และหัวใจ...
กึกๆๆ
“พะ...พี่...ยะ...อย่า...แรง...แรงไป...อึ้ก”
ภาคินหยุดความคิดตัวเองทันทีเมื่อพบว่ามันอันตรายต่อตัวเอง
เปลี่ยนมันเป็นแรงขับเคลื่อนของร่างกายที่โถมร่างเข้าหา จนเตียงนอนสั่น ดันให้ร่างเพรียวของเด็กหนุ่มลงไปนอนราบกับเตียงนุ่ม
มีเพียงสองขาที่แยกออกกว้างตอบรับสัมผัสของเขาอย่างร้อนแรง
ทำไมไม่รู้
รู้แค่อยากรังแกเจ้าเด็กนี่ไม่จบไม่สิ้น
ดวงตาคู่คมที่ฉายแววดิบเถื่อนมองทอดไปยังร่างขาว...ร่างกายที่โตได้มากกว่านี้
แต่เท่านี้ก็ทำให้เขาพลุ่งพล่าน
อยากจะตอกย้ำลงไปในช่องทางอุ่นแคบที่บีบกระชับลูกชายของเขา
อยากจะเลียไปบนผิวกายชื้นเหงื่อที่เป็นประกายล้อแสงไฟ อยากจะรูดรั้งส่วนน่าเอ็นดูที่ยังมีสีสดสวยอย่างไม่เคยเอาไปถูไถกับใคร
อยากจะทำให้ร่างนี้ครวญครางแทบขาดใจ และ...ขาดเขาไม่ได้
ความต้องการที่ชายหนุ่มไม่ต้องการรู้ว่านี่เป็นเพียงความต้องการของร่างกาย
หรือมันเป็นส่วนลึกของหัวใจ
เขารู้แค่ว่า...เขาหยุดไม่ได้
“อะ...อะอาห์...อ๊า!”
พรวด
หยุดไม่ได้แม้ว่าเด็กตรงหน้าจะปล่อยความต้องการออกมาเลอะแผ่นท้อง
เพราะชายหนุ่มจัดการจับร่างเพรียวพลิกลง ดันสะโพกให้ยกขึ้น แล้ว...
สวบ
“อะอื้อ...ฮื่อ...”
กราฟทำได้เพียงหลับตาลง หอบหายใจแรงๆ เมื่อจู่ๆ ความใหญ่โตก็สอดเข้ามาด้านใน
ซึ่งมันไม่เจ็บอีกต่อไปแล้ว
มันมีเพียงความเสียวกระสันยามที่ส่วนใหญ่โตถูไถช่องทางคับแคบของขา
และยิ่งทำได้เพียงแอ่นก้นไปด้านหลัง เมื่อมือใหญ่สอดเข้ามากอบกำที่ส่วนอ่อนไหว
กราฟนึกว่าตัวเองจะไม่ไหว
แต่พอถูกปลุกเร้า...ร่างกายก็ตอบสนอง
แผล็บ
เฮือก!
เด็กหนุ่มจิกสองมือลงกับผ้าปูเตียง
เมื่อปลายลิ้นกำลังเลียไปตามแผ่นหลัง จนได้แต่ฟุบหน้าลง
มีเพียงสะโพกที่ขยับส่ายรับอีกฝ่ายไม่มีหยุด ส่วนที่อ่อนแรงก็กำลังแข็งขืนขึ้นมาอีกครั้ง
จนได้แต่โทษว่าเป็นความผิดของพี่ภาคิน
คนที่รุกเร้าไม่หยุด
เดี๋ยวเนิบนาบแทบขาดใจ เดี๋ยวรุนแรงแทบหมดสติ เดี๋ยวก็ส่ายวนไปมา
ถูไถจนเสียงฉ่ำแฉะดังก้องไปทั่ว จนบัดนี้ไม่เหลือซึ่งความเจ็บปวด กราฟรู้สึกเพียงแค่ความหรรษาในห้วงอารมณ์
แต่ไม่วายที่เด็กหนุ่มจะกระซิบเสียงแผ่ว
“หะ...หายโกรธผม...นะ”
คำถามที่คนตัวโตไม่ตอบ
แม้แต่ตอนที่ช่องทางคับแคบเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำขุ่นที่พุ่งทะลักออกมา
..................................................
กลับไปอ่านต่อได้ที่
ขอบคุณค่ะ
ดุเดือดเลือดพล่านสุดๆ งานมีมีระบม
ตอบลบขนาดนี้ไม่หายโกรธก็ไห้มันรู้ไปสิ
ตอบลบ