NC
Fall in Love_41
“อึ้ก!”
ทันทีที่สิ้นคำ
ปลายนิ้วโป้งก็เคลื่อนไปยังช่องทางคับแคบที่สะท้อนกับแสงไฟจากเจลใสที่เคลือบอยู่
แล้วก็ลูบคลึงมันเบาๆ จนคนได้รับยิ่งเผลอแอ่นก้นมาข้างหลัง
ซองเอกสารหล่นลงไปบนพื้นแล้ว หัวเข่าก็สั่นริกๆ
ก่อนที่จะทิ้งลงคุกเข่าอย่างไม่มีแรงจะนั่งยองๆ ต่อไป
“พะ...พี่ซาน...อย่า...”
ปลายนิ้วยังคงเคลื่อนไปคลึงช่องทางคับแคบหนักๆ
จนเสียววาบ ได้แต่ดันสะโพกไปด้านหลังให้อีกฝ่ายยิ่งเห็นว่าเขากำลังขมิบแรงๆ ลมหายใจก็เริ่มร้อนผ่าว
แก่นกลางลำตัวขยับขยายเด้งรับอย่างห้ามมันไว้ไม่ได้
แผล็บ
“อื้ม!” ไม่เพียงเท่านั้น
ปลายลิ้นร้อนผ่าวก็กำลังเลียเข้าที่แผ่นหลังขาว ไล่มาตามกระดูกสันหลัง
แล้วหยุดดูดเม้มที่ช่วงคอ จนคนได้รับครางเสียงสั่น เนื้อตัวก็สั่นระริก
มือที่จิกพื้นพรมเอาไว้ยิ่งจิกแน่น และแน่นกว่าเดิม เมื่อ...
ฟุ่บ
“ปั้นกำลังดูดนิ้วพี่เข้าไปอยู่นะ”
ปลายนิ้วที่ผลุบหายเข้าไปในช่องทางคับแคบในทีเดียว
แบบที่ทำให้คนได้รับครวญครางในคอ แน่นอนว่ามันไม่เจ็บ ตรงกันข้าม
เขากลับรู้สึกว่ามันลื่นไปหมด
อารมณ์ที่ยังตกค้างจากกิจกรรมก่อนหน้าพัดโหมขึ้นมาราวกับฟืนมีเชื้อเพลิง
“พะ...พี่ซาน อย่า...ควาน”
นิ้วยาวไม่เพียงสอดเข้ามาเท่านั้น
แต่กำลังควานไปทั่วช่องทางคับแคบ และมันไม่นานเลยจริงๆ
ที่อีกฝ่ายจะเจอจุดกระสันที่ทำให้ขาทั้งสองข้างสั่นระริก ดวงตาเบิกโพลง
ทำได้เพียงส่ายสะโพกสั่นๆ กับนิ้วยาวที่กดย้ำหลายๆ ครั้ง
“หึๆ ก็ยังหนุ่มแน่นอยู่นี่ปั้น”
“พี่ขะ...ขี้แกล้ง”
พี่ซานเป็นปีศาจลามกโคตรขี้แกล้งชัดๆ!
คนตัวโตที่เอื้อมมาคว้าเข้าที่แก่นกลางลำตัว
ขณะที่ยังคงเล่นกับช่องทางแคบของเขาไปด้วย ยิ่งมือหนึ่งขยับถูไถที่ส่วนปลายฉ่ำแดง
อีกมือก็กำลังกระตุ้นภายใน คนที่ถูกจู่โจมทั้งข้างหน้าและข้างหลังก็ทำได้เพียงครวญครางในคอ
“อืม...ฮื่อ...มะ...พี่ซาน...มะ...อึ้ก...”
ข้าวปั้นยิ่งสั่นกว่าเดิม ยอมรับว่าข้างหลังกระตุ้นเขาได้มากกว่า
มันวูบวาบจนช่องท้องบิดเกร็ง จนหันกลับมาสบตา ยกมือขึ้นหมายจะโอบกอดอีกฝ่าย
ให้คนตัวโตขยับเข้ามามอบจูบร้อนอย่างถึงใจ
จูบที่บดขยี้ที่ปากช่างพูด
หอบเอาอากาศออกไปทั้งหมด แทนที่ด้วยปลายลิ้นร้อนผ่าวที่เกี่ยวกับลิ้นนิ่ม
กระตุ้นอารมณ์รักของคนที่ถูกรุกรานแทบทุกส่วนอ่อนไหว
จนข้าวปั้นเองก็อ่อนยวบไปทั้งตัว ผวาเข้าหา กระตุกเกร็งหลายต่อหลายครั้ง
ยามที่ถูกคลื่นอารมณ์พัดขึ้นสูง
ยิ่งจูบก็ยิ่งรู้สึก
ยิ่งสัมผัสก็ยิ่งต้องการ
“มานี่” ก่อนที่จะทิ้งฮวบลงไปนอนแผ่บนพื้น
แล้วปล่อยให้พี่ซานจัดการตามใจอยาก คนตัวโตก็โอบเข้าที่สะโพกแล้วพาไปริมหน้าต่าง
จับสองมือยันกระจกเอาไว้จนข้าวปั้นเบิกตากว้าง
“ผะ...ผ้าม่าน” ข้างๆ โรงแรมเป็นตึก
เพราะงั้นมันไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะไม่มีใครเห็นพวกเขา
“อ๊า! พะ...พี่ซาน”
แต่ประท้วงได้แค่นั้น หนุ่มแว่นก็แทบจะไม่มีสติยั้งเอาไว้ เมื่อท่อนไฟร้อนผ่าวที่ขยายจนแข็งเกร็งขนาดนี้เมื่อไหร่ไม่รู้กำลังถูไถที่ปากทางเข้า
เสียววูบเสียจนไม่มีแรงจะห้ามปราม ได้แต่กำชายผ้าม่านเอาไว้ แล้ว...
“พี่ซาน!”
คนตัวเล็กก็ร้องเสียงหลง รู้สึกเหมือนขึ้นรถไฟตีลังกา เมื่อร่างลอยหวือขึ้น
ข้อพับขาถูกช้อนเอาไว้ด้วยสองมือ และก่อนที่จะตั้งสติว่าเกิดอะไรขึ้น
สวบ
“อะอ๊า...ฮ้า...ฮ้า...พะ...พี่
อย่า...อย่าเพิ่ง อื้มมมมมม” ใบหน้าน่ามองบิดเบ้ด้วยความเสียวกระสัน
เมื่อท่อนไฟร้อนผ่าวกำลังเคลื่อนเข้ามาในช่องทางคับแคบทีละน้อย
แม้มันจะเสียดวูบในวินาทีแรก แต่พอผ่อนร่างกายรับอีกฝ่ายเข้ามา
มันก็เหลือเพียงความกระสันอยากที่ทำให้ลืมเลือนทุกอย่าง
ใบหน้าน่ามองแหงนขึ้น
ริมฝีปากอ้าน้อยๆ ปล่อยน้ำใสไหลเลอะที่ขอบปาก
ยามที่แท่งเหล็กร้อนทะลวงเข้ามาภายในจนมิดด้าม และท่วงท่านี้...มันลึกสุดใจ
ลึกจนปารุจคิดอะไรไม่ออก
หมับ
“ขยับล่ะนะ”
“อะ...อ๊า...ฮ้า...พี่ซาน...พี่ซาน...อึ้กๆ...ฮื่อ
มันลึก...” สิ้นคำ
ข้าวปั้นก็ครางก้องไปทั่วทั้งห้องอย่างไม่อาจจะห้ามเสียงตัวเองไว้ได้
ร่างทั้งร่างก็โยกคลอนไปตามแรงสอดเสียดที่เคลื่อนเข้ามาภายใน ดึงออก แล้วกดเข้ามาใหม่
สองมือก็จับรอบคออย่างกลัวตก ดวงตาพร่าเลือนไปด้วยดวงดาววิบวับ
ไม่สนใจแล้วว่าตึกข้างๆ จะมีคนผ่านมาตอนดึกหรือไม่
ท่วงท่าที่ทำให้ข้าวปั้นทั้งหอบทั้งคราง
เหลียวไปมองคนที่ขบกรามแน่น หยดเหงื่อไหลซึมรอบหน้าผาก ก่อนที่ร่างเขาจะถูกวางลง
แต่ไม่ใช่เพราะพี่ซานเปลี่ยนมาให้เขายืนด้วยสองขาบนพื้น แต่...
“ยะ...อย่าเอาออก”
คนตัวเล็กประท้วงเสียงสั่น เมื่อท่อนไฟร้อนถูกดึงออก แบบที่คนฟังแสยะยิ้ม
แล้วหมุนตัวให้หันมาเผชิญหน้ากัน จากนั้น...
หมับ
ร่างทั้งร่างลอยเข้าไปในอ้อมกอดอีกครั้ง
คราวนี้หันหน้าชนกัน จนสองขาโอบเข้ารอบเอวโดยสัญชาตญาณ สองมือก็กอดรอบลำคอ
ก่อนที่จะเม้มปากแน่น เมื่อความร้อนกำลังถูไถที่ปากทางเข้าอีกครั้ง
สวบ
แล้วก็กลืนน้ำลายแทบไม่ทัน
เมื่อมันเคลื่อนเข้ามาอย่างเชื่องช้า เนิบนาบ แต่พอดิบพอดีจนคนได้รับจิกไหล่กว้างแน่น
“พะ...พี่...ไม่ไหว...ปั้น...ไม่ไหว...ฮื่อออออ!”
ท่วงท่าที่ทำอยู่
ทำให้เขารู้สึกเหมือนจะตายให้ได้ มันอึดอัด มันคับแน่น มันลึกจนสุดใจ
แต่เพราะแบบนั้นแหละที่ทำให้ร่างกายรับมือไม่ไหว สมองทำงานไม่ถูก สติลืมๆ เลือนๆ
รู้เพียงว่าร่างทั้งร่างกำลังเกาะอีกฝ่ายแน่น เขย่าสะโพกรับแท่งไฟร้อนที่กำลังกระแทกเข้ามาแรงขึ้น
“เกาะพี่แน่นๆ ล่ะ” พี่ซานกระซิบ
และ...จัดตามคำเตือน
สวบๆๆๆ สวบ!
“อ๊า...ฮ้า...พี่ซาน...ระ...แรงไป...อื้ม...ผม....อะอ๊า...”
แท่งเหล็กร้อนผ่าวสอดเสียดเข้ามาไม่หยุด ความใหญ่โตที่เสียดสีกับผนังทุกด้าน
กระแทกเข้าที่จุดอารมณ์ภายใน จนปลายฉ่ำกำลังชื้นด้วยน้ำใสมากขึ้นทุกที
ขณะที่ข้าวปั้นลืมตาขึ้นช้าๆ
อาจจะเพราะความสูงที่ต่างกันมาก พออยู่ในท่าแบบนี้
คนเด็กกว่าจึงเห็นใบหน้าชื้นเหงื่อของอีกฝ่ายชัดเจน
ใบหน้าคมกล้าที่ปกคลุมไปด้วยหนวดเคราที่กำลังแสดงออกว่ากำลังต้องการเขามากแค่ไหน
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ดวงตาราวกับสัตว์ป่าดูแฝงด้วยความป่าเถื่อน
และความกระหายอยาก จนปารุจทำได้เพียงส่งมือไปจับแก้ม ดันให้อีกฝ่ายรับจูบของเขา
จูบที่ไม่ช่วยให้อุณหภูมิต่ำลง
หรือทำให้ความต้องการลดน้อยลง ตรงกันข้าม มันยิ่งเหมือนเทน้ำมันลงบนกองเพลิง
พี่ซานกำลังเผาเขาจนเป็นจุณ
และข้าวปั้นก็ไม่แคร์ว่าตัวเองจะเหลือแค่ผงธุลี
“ผม...จะตาย...แล้ว...”
“พี่ไม่ยอมให้ปั้นตายง่ายๆ หรอก”
คนที่หอบหนักๆ บอกเสียงเข้ม ดันจนแผ่นหลังชิดกับหน้าต่างด้านหลัง ยามที่ขบกราม
กระแทกกายเข้ามาแรงๆ หลายที จนเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้อง
“ผม...มะ...ไม่ไหว..จะหล่น...จะหล่นแล้ว
อื้มมมม” ข้าวปั้นไม่รู้ว่าเขาจะหล่นจากอ้อมกอดหรือไม่
แต่มันรู้สึกเหมือนรถไฟเหาะที่ไม่มีอุปกรณ์รักษาความปลอดภัย มันทั้งตื่นเต้น
หวาดเสียว แต่ก็น่ากลัว จนคนตัวโตเองก็ผ่อนแรง แล้วก้าวกลับไปยังเตียงนอน
ตุบ
ส่วนบนของร่างกายทิ้งลงนอนบนเตียง
แต่ส่วนที่เชื่อมต่อกันถูกมือใหญ่จับเอาไว้แน่น
ดันเรียวขาขึ้นพาดบ่าจนสะโพกลอยเหนือพื้นเตียง จากนั้น...
“พะ...พี่
ผมจะไม่ไหว...จะไม่...ไหว...” การรุกรานก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง
และเป็นครั้งที่เร่าร้อนเสียจนคนได้รับบิดกายไปมาบนเตียง เสียดเสียวจนแทบทนไม่ไหว
ได้แต่กำขยุ้มผ้าปูเตียงแน่น ยามมองร่างเปลือยเปล่าที่ชื้นไปด้วยเหงื่อ ผิวเข้มเป็นประกายล้อกับแสงไฟ
พี่ซานเหมือนเทพสงครามและความใคร่เลย...คนที่เพียงมองหน้าเถื่อนๆ
เขาก็กำลังจะเสร็จ
“อะ...อะอ๊า...ฮ้า...จะ...จะ...พี่...ฮื่อออออ!”
ข้าวปั้นรู้สึกถึงแรงกระแทกสุดท้ายที่ส่งเขาไปสุดปลายทางของอารมณ์อย่างง่ายดาย
จากนั้นร่างทั้งร่างก็หมดเรี่ยวหมดแรง และหน้ามืดไปชั่วแวบหนึ่ง
“อืม...อึ้ก...”
ยามที่พี่ซานยังคงเร่งเครื่องตามมา
รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่อีกฝ่ายทิ้งกายลงแนบร่างพร้อมกับหอบหายใจจนตัวโยน
............................................
อ่านต่อได้ที่
ขอบคุณค่ะ
พี่ซานชักเถื่อนละ แต่เขินอ่ะ คู่นี้น่ารัก
ตอบลบสมปรารถนาไอ้ปั้นมันแล้ว ท่าลิงอุ้มแตงเนี่ย
ตอบลบความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ
ตอบลบ