NC Breath_4

NC Breath_4

            ท่ามกลางความมืดมิดในห้องนอนกว้าง มีร่างเกือบเปลือยซึ่งสวมเพียงเสื้อเชิ้ตที่ถูกฉีกกระชากจนไร้กระดุม สองมือถูกพันธนาการจนแน่นหนา ยามที่หยดน้ำตากำลังเอ่อล้นออกมาจากหัวใจ และกลั่นออกมาทางดวงตา

            ดวงตาที่มองเพียงเพดานห้อง ยามข่มกลั้นความเจ็บปวดที่ได้รับผ่านร่างกาย

            ก้อนหินรู้ว่าเขายังเจ็บไม่ได้เสี้ยวของหัวใจคนที่กำลังทำร้ายเขา

            คนที่กำลังขบกัดไปตามเรือนกายจนขึ้นรอยแดงช้ำน่ากลัว

            ไม่ใช่รอยจูบแสนโรแมนติก แต่เป็นรอยกัดที่แสดงความรุนแรง

            “อึ้ก!”

            ริมฝีปากที่กำลังกัดลงบนแผ่นอกราวกับนักล่าที่ฉีกกระชากเหยื่อ ส่งความเจ็บแล่นปราดไปทั่วทั้งตัว จนต้องแหงนหน้าขึ้น กัดปากกลั้นเสียงร้องที่กำลังหลุดรอดออกมา ซึ่งอีกฝ่ายไม่สนใจ เพราะปลายลิ้นร้อนกำลังเลียรอยแผลแรงๆ ยามที่ส่งมือไปบีบแก่นกลางลำตัวแรงจนก้อนหินร้องออกมา

            แก่นกลางลำตัวที่ถูกเนคไทนักศึกษามัดเอาไว้แน่น

            “คุณ...ตุลย์ ผม...เจ็บ...อึ้ก...” แม้จะร้องเสียงเบาหวิว แต่ไร้ซึ่งการตอบรับจากอีกฝ่าย มีเพียงมือใหญ่ที่ชักรูดไปตามท่อนเนื้อที่ถูกพันธนาการ จนคนได้รับต้องจิกเท้าลงบนที่นอนนุ่ม หอบหายใจจนตัวโยน ยามที่ความเจ็บและความใคร่กำลังสาดซัดเข้าปะทะร่าง

            แผล็บ

            “อ้ะ...” ความเจ็บสลับกับความเสียดเสียวที่เกิดจากปลายลิ้นกำลังเลียเข้าที่หัวนมสีอ่อน ตวัดเกี่ยวไปมาจนมันแข็งขืน ให้ริมฝีปากครอบลงไปราวกับสัมผัสอย่างทะนุถนอม จนคนได้รับต้องเม้มปากแน่น เพราะเขารู้ดี ความอ่อนโยนมักจะมาก่อน...

            “อ๊า!!! คุณตุลย์...คุณตุลย์ อึ้ก” ฟันคมที่กัดลงไปเต็มแรง ส่งผ่านความเจ็บมาให้จนต้องดิ้นพล่าน แม้จะพยายามห้ามตัวเองยังไง แต่หินก็เผลอดิ้นรนหาอิสรภาพ หากแต่ถูกมือใหญ่กระชากเข้าที่เรือนผมสีเข้ม ดึงกลับมาให้รับจูบรุนแรงที่ประกบเข้าหา ราวกับเจ้าของจูบไม่มีสติอีกต่อไปแล้ว

            “อื้อๆ ฮื่อ” จูบที่บดขยี้ลงมาจนสัมผัสได้ถึงรสคาวของเลือด ผสมไปกับน้ำลายที่หยาดหยดลงบนขอบปากจนแยกกันไม่ออก รู้เพียงว่ากลิ่นของเหล็กกำลังจู่โจมปลายจมูก จนแทบสำลัก มือที่ถูกมัดไพล่หลังก็เจ็บจนชา ไม่สามารถแม้จะบิดกายพลิกตัวหนี

            “มึงจะไปไหน!”

            หมับ

            เพราะเรียวขาถูกแยกกว้างออก ทำให้คนที่เผลอกระถดตัวถอยหนีโดยสัญชาตญาณสะดุ้งวาบ เมื่อตุลย์คว้าเข้าที่สะโพก แล้วกระชากเข้ามาเต็มแรง ดวงตาสีสวยที่บัดนี้ราวกับคนตายก็จ้องมองมา ก่อนที่มุมปากจะ...ยกขึ้นสูง

            “มึงก็รู้ว่าหนีกูไม่พ้น”

            สวบ

            “อ๊าาาา!!! คุณตุลย์! ยะ...อย่าเพิ่ง...เจ็บ...มันแน่น...ยะ...อย่า ฮ้าๆๆ แฮก...” ก้อนหินแทบจะหายใจไม่ทัน ร่างกายดิ้นพราดๆ ด้วยความเจ็บปวด เมื่อจู่ๆ ท่อนไฟร้อนผ่าวก็สอดเข้ามาในช่องทางคับแคบที่แทบไม่มีการเตรียมความพร้อมเอาไว้ก่อน และทั้งที่เขาควรจะชินชา แต่เมื่อมันจู่โจมเข้ามา ชายหนุ่มก็ทำได้เพียงกรีดร้องในลำคอ ปล่อยน้ำตาให้หยดลงบนแก้ม

           

            หมับ

            “เจ็บหรือหิน...มึงเจ็บหรือ”

            จู่ๆ หนุ่มลูกครึ่งก็วางมือลงบนแก้มเปื้อนน้ำตา เสียงทุ้มพร่าดูอ่อนลง ขณะที่โน้มหน้าลงมาใกล้ราวกับมองสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความเจ็บปวดชัดๆ

            ดวงตาคมที่หลั่งน้ำตา ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำใส มุมปากที่เปรอะไปด้วยหยดเลือดสีสด ไหนจะความเจ็บปวดที่สะท้อนผ่านดวงตา

            “กูขอโทษ กูทำมึงเจ็บหรือ” ปลายนิ้วโป้งปาดเช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ แบบที่ก้อนหินกลั้นแรงสะอื้น แล้วส่ายหน้าช้าๆ

            “มะ...ไม่ครับ คุณตุลย์ไม่ได้ทำผมเจ็บ...อึ้ก...ไม่...เลย” แม้จะเค้นเสียงเอ่ยออกมา แต่หินพยายามบอกให้แน่ใจ ให้อีกฝ่ายเชื่อมั่นว่าไม่ว่าเขาจะถูกทำอะไร เขาก็จะอยู่เคียงข้างคนคนนี้ และนั่นก็ทำให้ตุลย์ส่งยิ้มให้ ก้มหน้าลงมาใช้ปลายลิ้นเลียน้ำตา...ข้างหนึ่ง...แล้วขยับอีกข้าง

            การกระทำแสนอ่อนโยนที่สั่นคลอนหัวใจคนที่ได้รับมัน...แม้จะเพียงเสี้ยววินาทีก็ตาม

            “มึงเป็นคนเดียวที่อยู่ข้างกู...อย่าทิ้งกูไปไหน”

            ถ้อยคำที่ฟังดูน่าสงสารเสียจนปฐพีแหงนหน้าขึ้น รวบรวมแรงดันกายขึ้นไปเพื่อกดจูบลงบนริมฝีปาก แล้วยืนยัน

            “ผม...จะ...ไม่ไป...ไหน...ครับ...”

            คำตอบที่ตุลย์ยกยิ้มช้าๆ มือใหญ่เลื่อนไปดันสะโพกให้ยกขึ้นสูง แล้วค่อยๆ ดันกายเข้าไปเนิบนาบราวกับทำให้อีกฝ่ายคุ้นชิน จนก้อนหินหลับตาลงช้าๆ หอบสะท้าน รับแท่งไฟร้อนที่กำลังตักตวงความสุขในกายเขา และ...ปลดปล่อยความเจ็บปวดออกมา

            สวบ!

            “ฮ้า!” จู่ๆ แท่งไฟร้อนก็กระแทกเข้ามาอย่างรุนแรง แทบจะฉีกกระชากช่องทางคับแคบออกจากกัน จนก้อนหินขยุ้มมือกับผ้าปูที่นอนแน่น ข่มกลั้นเสียงร้องที่กำลังจะห้ามอีกฝ่าย เพราะรู้ดีว่าคุณตุลย์ไม่รับฟัง หากแต่มันไม่ได้มีเพียงความเจ็บ แก่นกายที่เสียดสีเข้ากับผนังนิ่มด้านหลังซึ่งเรียนรู้การมีเซ็กส์ประตูหลังมาหลายปีทำให้ลมหายใจยิ่งกระชั้น เนคไทที่กำลังมัดเอาไว้ฉ่ำเยิ้มขึ้นทุกที

            “มึงคิดว่ากูจะพูดอย่างนั้นจริงๆ หรือ”

            กึก

            จู่ๆ ตุลย์ก็เอ่ยออกมา

            “อื้อ! แฮก ฮ้า” และเพียงแค่ปลายนิ้วขยี้ลงบนส่วนปลายฉ่ำน้ำ ปฐพีก็สะบัดหน้าไปอีกทาง รู้สึกถึงความทรมานที่อัดแน่นอยู่กลางลำตัว

            เขาอยากปลดปล่อย แต่หากเจ้านายไม่ยอมก็คงไม่มีทาง

            สวบ สวบ...สวบ!

            คราวนี้ท่อนไฟร้อนกระแทกเข้ามาหนักหน่วงขึ้น แบบที่คนได้รับครางก้องไปทั่วทั้งห้อง เพราะว่าแม้มันจะรุนแรงแค่ไหน แต่ร่างกายก็รับมันเอาไว้อย่างจำยอม ขณะที่คลื่นความต้องการก็กำลังไต่สูงขึ้นเรื่อยๆ อุณหภูมิยิ่งร้อนจัด จนคนที่ทนไม่ไหวกระซิบเสียงสั่น

            “ให้ผม...เสร็จ...คุณตุลย์...ให้ผม...”

            “มึงดูมีความสุขดีนะ”

            “ผะ...ผมไม่...เฮือก!”

            จู่ๆ ดวงตาของคนที่คร่อมทับอยู่เหนือร่างก็เปลี่ยนไป มันเต็มไปด้วยความชิงชัง ความโกรธแค้น เมื่อมองเข้าไปในตาที่เต็มไปด้วยการเว้าวอนขอร้อง จนก้อนหินสะดุ้งสุดตัว และก่อนที่จะตั้งตัวทันว่าจะเกิดอะไรขึ้น ลมหายใจก็ถูกตัดขาด

            สองมือของตุลย์อยู่บนลำคอของคนสนิท!

            “คะ...คุณ...ตุลย์...เฮือก!” หินทำไม่ได้แม้แต่ยื่นมือไปผลักไส ยามที่สองมือนั้นกำลังบีบลงบนลำคอแรงขึ้น พอๆ กับท่อนไฟร้อนที่กำลังสอดกระแทกเข้ามาในกายอย่างรุนแรง ดวงตาทั้งสองข้างทำได้เพียงมองเข้าไปในตาของคนที่เหมือนไม่รู้สึกอะไรแล้ว

            คนที่กำลังขยับกายแรงขึ้น พอๆ กับมือที่บีบแรงขึ้น

            คุณตุลย์กำลังร้องไห้ และมันส่งผ่านสองมือที่ถ่ายทอดความรู้สึกมาที่เขา

.....................................................

กลับไปอ่านต่อได้ที่

http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1420080&chapter=5

ขอบคุณค่ะ