NC Love Storm_12

NC Love Storm_12

            “อึ้ก พี่...อย่า ไม่เอานะ”

            พายุครอบริมฝีปากลงบนตุ่มไตสีอ่อน เลียปาดเป็นแนวตรง คนได้รับก็สะท้านเยือก เผลอขยุ้มมือลงบนเรือนผมของพายุ ซอนไซ้ระบายความเสียววูบวาบ น้ำตายิ่งเอ่อคลอในดวงตาเมื่อคลื่นราคะสาดซัดจนมึนงง

            ร่างสูงยังคงไล่จูบลงไปเรื่อยๆ จากแผ่นอก สู่แผ่นท้อง พรมจูบผิวเนื้อใต้สะดือ สองมือบีบขยี้ยอดอก จนเรนส่ายสะบัดหน้าอย่างอดรนทนไม่ไหว ร่างเล็กเปล่งเสียงครางอย่างกลั้นไม่อยู่ แล้วก็สะดุ้งสุดตัว เบิกตากว้าง พยายามดึงตัวหนี เมื่อพายุปาดลิ้นลงบนส่วนอ่อนไหวที่ตื่นตัว

            “พี่พายุ อย่า ฮื่ออ อย่านะ อ้ะ...ไม่นะ เรนไม่ไหว”

            ร่างสูงไม่เพียงไม่หยุด แต่กลับยิ่งอยากได้ยินเสียงครางมากกว่านี้ ปากอุ่นก็โลมเลียจนเปียกชื้น กลืนกินอย่างกระหาย จนคนใต้ร่างบิดกายเร้าๆ สองมือเลื่อนไปขยุ้มผ้าปูที่นอนจนยับย่น

            จังหวะนั้นเองที่พายุจับปลายเท้าให้แยกออก

            “พี่!”

            “ชู่ว ไม่เป็นไร” ใบหน้าแดงจัดที่ฉายแววตื่นตระหนกทำให้พายุอยากจะกลั่นแกล้งให้อ่อนระทวย แต่เขารู้ดีว่านี่เป็นครั้งแรกของคนในอ้อมกอด อย่าว่าแต่ประสบการณ์กับผู้ชายเลย แค่จูบก็รู้แล้วว่ายังไม่เคยแม้แต่กับผู้หญิง จนขยับขึ้นไปหา กอดเอาไว้ทั้งตัว เอาร่างกายแนบชิด ขยับสะโพกช้าๆ

            “ดีมั้ย”

            “อึ้ก อื้อ” ท่อนไฟร้อนผ่าวที่เสียดสีกันทำให้เรนหอบสั่นไปทั้งตัว ไม่ได้รู้เลยว่าคนตัวโตเอื้อมไปหยิบอะไรที่ลิ้นชักข้างหัวเตียง

            ฟึ่บ

            “มะ...ไม่เอา พี่พายุ ไม่เอานะ” แล้วเรนก็ผวาเฮือก พยายามจะกระถดกายหนี หากไม่พ้นอ้อมแขนที่กระชับเอวเอาไว้มั่น ขยับสะโพกเสียดสีกับส่วนน่ารักให้รู้สึกดี ผิดกับอีกมือที่กระชับก้นกลม นิ้วยาวถูไถที่ช่องทางคับแคบ ก่อนที่จะสอดเข้าไปอย่างใจเย็น

            “อื้อออ!” เรนร้องลั่น สั่นหน้าแรงๆ

            “ไม่เป็นไร กอดพี่ไว้”

            คนฟังกอดคอพายุเอาไว้แน่น รู้สึกถึงนิ้วเรียวที่สอดใส่เข้ามาในกาย ดึงออก แล้วกดสอดเข้ามาใหม่ ตัวชาวาบ หอบหายใจจนตัวโยน หากร่างสูงก็ไม่ได้เร่งรีบ ค่อยเป็นค่อยไป คอยป้อนจูบร้อนให้เด็กน้อยไม่ขาดปาก ควานหาจุดที่รู้สึกดีที่สุด กระทั่งเรนร้องออกมาเสียงดัง สั่นไปทั้งตัว เป็นฝ่ายดันเอวเข้าหาอย่างไม่รู้ตัว

            จากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสาม ให้เด็กน้อยเคยชินทีละน้อย

            ฮวบ

            “พี่...พายุ”

            ชายหนุ่มดึงนิ้วออกมาแล้ว ซึ่งร่างเล็กก็ทิ้งตัวลงนอนบนฟูกอย่างหมดแรง ปรือตาขึ้นมอง ร้องเรียกเสียงสั่นที่หวานในความรู้สึก

            เรนปรือตามองทันเห็นคนที่ใช้ปากฉีกซองถุงยาง เสยผมลวกๆ ไปข้างหลัง แค่นั้นก็ทำให้สั่นซู่ เสียววูบในท้อง ทนมองภาพที่ทำให้เขาแทบตายไม่ไหว แต่คนตัวโตก็ไม่คิดหยุดรอให้เสียเวลา ตามมาทาบทับอีกครั้ง หากครั้งนี้ไม่ใช่การเกริ่นนำเหมือนครั้งก่อน แต่เป็นของจริงที่ทำให้ตาเบิกโพลง

            “พี่...เจ็บ! เจ็บ เรนเจ็บ ฮื่อออออ”

            ท่ามกลางเสียงหอบปนสะอื้นของวาเรน พายุยังคงใจเย็น ประคองกอดคนที่ตะกายแผ่นหลังของเขาอย่างบ้าคลั่ง กดจูบที่ปากแดงช้ำ แช่กายค้างไว้ให้คุ้นชิน แล้วค่อยเริ่มต้นขยับอย่างเชื่องช้า มองคนที่สะดุ้งทุกครั้งที่แท่งไฟร้อนดันเข้าสู่ความอ่อนนุ่ม

            “พี่พายุ จูบ...”

            เรนสะอื้นฮัก ร้องขอ พายุก็ป้อนให้อย่างตามใจ จนเสียงจูบก้องสะท้อนไปทั่วทั้งห้อง สองมือลูบไล้ผิวกายชื้นเหงื่ออย่างรัญจวนใจ ขยับรุกเร้าจู่โจมหนักหน่วงขึ้นทีละน้อย

            เฮือก!

            กระทั่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดเปลี่ยนเป็นสุขสม พายุก็กระโจนจ้วงเข้าหาไม่มีหยุด จนเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องไปทั่วทั้งห้องนอนกว้าง ประสานไปกับเสียงหอบหายใจรุนแรง

            “พี่พายุ พี่...ฮื่อออ อ้ะ อ๊า ฮ้า...”

            “เด็กดี”

            อุณหภูมิในห้องเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ ขาเตียงกระทบพื้นดังกึกกักบอกเล่าความร้อนแรงของคนทั้งสอง

            หมับ

            “อ้ะ พี่พายุ!”

            ทันใดนั้น ชายหนุ่มก็รวบร่างเล็กขึ้นมานั่งตัก กดจูบที่ปากสีสด มือจับสะโพกให้ขยับควบตามจังหวะหยาบโลน จนเรนทำได้แค่แยกปลายเท้าออกกว้าง ซุกซบหน้าลงบนบ่ากว้าง ครางแทบขาดใจ

            บัดนี้เด็กน้อยแทบจะสำลักความสุขที่ถูกป้อนให้

            “เรน”

            ดวงตาฉ่ำน้ำช้อนมองตามเสียงเรียก

            “เป็นเมียพี่แล้วนะ” พายุกระซิบเสียงเข้ม แบบที่คนฟังกอดคอแน่น

            “ไหนพูดเร็ว”

            “อ้ะ!”

            จู่ๆ พายุก็หยุดขยับขึ้นมาเสียดื้อๆ จนคนที่แทบจะถึงฝั่งฝันร้องอย่างไม่อยากเชื่อ แล้วก็พบกับรอยยิ้มชั่วร้าย ยิ่งใบหน้าคมเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ดวงตาดุดัน ผมปรกแก้มที่โคตรเซ็กซี่ หากเรนไม่มีเวลาคิด เพราะคนขี้แกล้งบางคนกำลังจะถอนกายออก

            “พี่พายุ อย่าหยุด อย่านะ”

            “บอกก่อนสิ”

            “ไม่เอา...พี่ อย่าแกล้ง ไม่ไหวแล้ว”

            “ไม่พูดไม่ทำต่อ”

            “ฮึก ไอ้บ้า!” เรนต่อยไหล่เต็มแรง เพราะเขาไม่ไหวแล้ว น้ำตางี้ทำท่าจวนเจียนจะไหล มองตาอีกฝ่ายอย่างอ้อนวอน แต่กลับได้ยินเสียงทุ้มพร่าคำเดิม

            “พูดเร็ว...เรนเป็นเมียพี่พายุแล้ว”

            “มะ...”

            หากพายุก็กุมเข้าที่ส่วนน่ารักแน่นจนคนตัวเล็กดิ้นพราดๆ

            “เรน...ฮึก...เป็นเมียพี่พายุแล้ว...นะ อย่าแกล้งสิ อย่าแกล้ง...ไม่ไหวแล้ว เรนไม่ไหวจริงๆ”

            คนพูดซุกซบหน้ากับบ่ากว้างอ้อนวอน

            ฟอด!

            “เก่งมากคนดี” พอได้ตามที่ต้องการ พายุก็ให้รางวัลด้วยการหอมแก้มหนักๆ

            จากนั้น ชายหนุ่มก็ดันร่างเล็กลงไปนอนราบอีกครั้ง มองเข้าไปในดวงตาหวานหยาดเยิ้ม สองมือรวบสะโพกขาวขึ้นสูง แล้วกระโจนจ้วงเข้าหา ปลดปล่อยพวกเขาทั้งคู่จากความทรมาน จนเสียงครางดังก้องไปทั่วทั้งห้องนอนกว้าง ประสานไปกับเสียงร่างกายที่เสียดสีกัน

          “เรนเป็นของพี่แล้วนะ”

            พายุบอกซ้ำๆ เพื่อให้คนฟังจำขึ้นใจ

            ตลอดเวลาที่เรนก็ทำได้แค่เรียกชื่อคนตัวโต บดเบียดกายเข้าหาอ้อมกอดอบอุ่นที่วางใจ

            ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะเหตุการณ์มันพาไปหรอก แต่บางทีเรนคง ‘เผลอใจ’ ไปกับคนปากร้ายแตใจดีไปเสียแล้ว

.............................................

กลับไปอ่านต่อได้ที่

https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1772489&chapter=13

ขอบคุณค่า