NC
Fall in Love_29
พรึ่บ
ไม่เพียงเท่านั้น
ผู้ชายมากด้วยเสน่ห์ก็กระชากผ้าขนหนูทีเดียว มันก็ลงไปกองกับพื้นข้างเตียง
เผยให้เห็น...แก่นกายใหญ่โตที่ขยับขยายเต็มที่ จนคนใต้ร่างถึงกับตัวอ่อน
ก็จะไม่ให้อ่อนได้ยังไง...ใหญ่นะ...ใหญ่มาก...ใหญ่โคตร...ใหญ่กว่าที่เห็นตอนอาบน้ำรวมด้วยซ้ำ
ทว่า
หากใครคิดว่าข้าวปั้นจะกลัว...ไม่เลย...หนุ่มแว่นกลับส่งมือไปลูบท่อนเนื้อแข็งแกร่งอย่างเบามือ
ลูบไปมาราวกับกลัวว่าพี่ซานจะเจ็บ ปลายนิ้วก็ขยับเคลื่อนตั้งแต่โคนจรดปลาย
จับต้องมันอย่างถนอมราวกับกลัวจะแตกหัก ทั้งที่ตัวเองกำลังขนลุกซู่ เพียงแค่คิดว่า...สิ่งนี้จะเข้าไปในตัวของเขา
“จั๊กจี้น่าปั้น”
ฮึ่ย!
แต่แล้ว
คนตัวโตก็ว่ามาคำเดียวที่ทำเอาความมั่นใจลดฮวบ ดังนั้น
นายปารุจจึงเรียกความมั่นใจของตัวเองคืนมาด้วยการดันให้พี่ซานนอนลง
อย่างที่ชายหนุ่มก็ยอมตามใจ มองกระต่ายตัวน้อยที่กำลังคร่อมตัวอยู่เหนือช่วงล่าง
สองมือขาวก็พยายามชักรูดท่อนไฟร้อนไปด้วย
ท่าทางอยากเอาชนะที่สรัลก็หัวเราะเสียงพร่า
ส่งมือไปลูบผมนิ่มเบาๆ แล้วเกร็งตัวนิด เมื่อ...
แผล็บ
ปลายลิ้นสีสดเลียเข้าที่ลำท่อนสีเข้ม
เพียงดูดเบาๆ ก็ทำให้แผ่นท้องเกร็งขึ้น หากแต่คนที่มีประสบการณ์มากกว่าก็ยังนอนเฉย
ลูบมือไปตามผมนิ่มช้าๆ ราวกับดูเด็กเล่นขายของอยู่ ผิดกับคนเลียที่ทั้งเขิน ทั้งอาย
และเหนือสิ่งอื่นใด...ร้อนไปหมด
ร้อนเมื่อได้ชิมของร้อนสมใจสักที
ขณะที่คนชอบกินก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ารสชาติแบบนี้จะอธิบายยังไง
เขารู้เพียงว่าร้อนจัด ตึงแน่น หากแต่นุ่มนวลจนค่อยๆ
ใช้ปลายลิ้นเลียตั้งแต่โคนจรดปลาย ดูดที่รอยคอหยัก พยายามซึมซัมรสชาติที่ทำได้เพียงจินตนาการตามหน้าหนังสือมาโดยตลอด
แผล็บ...จ๊วบ...จุ๊บ...จุ๊บ
ดังนั้น
ริมฝีปากสีสดจึงขยับเคลื่อนไปทั่วราวกับเด็กน้อยช่างสำรวจ ทั้งเลีย ทั้งอม
ทั้งดูดเบาๆ ด้วยสีหน้าราวกับว่ากำลังชิมของอร่อย จนคนได้รับก็ขบกรามแน่นขึ้นนิด
หากแต่มือใหญ่ยังคงลูบหัวไปมา กระทั่ง...ปากสีสดอ้าออกแล้วค่อยๆ
ส่งท่อนไฟร้อนเข้าไปภายใน
“อืม...จุ๊บ...จ๊วบ...”
ข้าวปั้นพยายามอย่างมากที่จะส่งมันเข้าไปจนสุด หากแต่เพียงครึ่งท่อนลำ
เขาก็อึดอัดไปหมด คับไปหมดทั้งปาก จนได้แต่ขยับหัวขึ้นลงช้าๆ
แบบที่เป็นไปตามสัญชาตญาณ นึกว่าจะทำให้พี่ซานรู้สึกปั่นป่วนได้เท่าที่เขารู้สึกเสียววูบวาบไปหมด
แต่...
“แทะแบบนี้ชาติหน้าพี่จะถึงมั้ย”
“อี่อานอ่า!
(พี่ซานอ่า!)” คนที่มีแครอทเต็มปากประท้วงทันที
แบบที่คนฟังว่าเสียงดุ
“เจ็บนะปั้น”
ปารุจถึงกับปล่อยของใหญ่ออกจากปากอย่างตกใจ มองอย่างตื่นๆ ว่าฟันเขาไปครูดโดนหรือ
มือขาวก็จับเข้าที่ท่อนไฟร้อน แล้วลูบเบาๆ อย่างปลอบประโลม
“ขอโทษนะ ปั้นขอโทษ”
ท่วงท่าของคนที่ชุดนอนเปิดไปถึงไหนต่อไหนกำลังก้มลงคุยกับลูกชายของเขา
ทำให้สรัล...ทนไม่ไหวอีกต่อไป
หมับ
ตุบ
“งั้นปั้นก็มาไถ่โทษซะดีๆ”
“พี่...อื้อ!!!” ทันทีที่ถูกพลิกลงไปนอนแนบเตียงอีกครั้ง ริมฝีปากอุ่นก็ตามมาประกบที่กลีบปากช้ำอย่างไม่อยากให้เสียเวลา
ขณะที่มือใหญ่ก็ดึงชุดนอนของโรงแรม แล้วโยนไปข้างเตียง
ดันกายลงเพื่อให้ร่างกายท่อนล่างสัมผัสเสียดสีกัน จนปารุจสะดุ้งโหยง
“เกะกะ”
แล้วดูเหมือนบ็อกเซอร์สีลูกกวาดจะทำให้คนตัวโตไม่พอใจเท่าไหร่ เพราะมือใหญ่กระชากมันลงไปที่ปลายเท้า
เผยให้เห็นแครอทไซส์มินิเมื่อเทียบกับไซส์คัดพิเศษ
หมับ
“อึ้ก...อื้อ...พะ...พี่ซาน”
คนตัวเล็กถึงกับร้องไม่เป็นภาษา
เมื่อมือใหญ่จัดการรวบส่วนน่ารักให้เข้าไปเสียดสีกับส่วนใหญ่โต จนคนที่ไม่เคยสัมผัสความรู้สึกแบบนี้มาก่อนอ่อนยวบยาบ
ได้แต่กัดปากตัวเองแน่น เมื่อความเสียวกระสันกำลังเล่นงาน
สองมือก็เลื่อนไปจิกผ้าปูที่นอน
ขณะที่เสียงครางก็หลุดรอดจากลำคออย่างกลั้นไว้ไม่อยู่
แผล็บ
“ฮื่อ!”
แล้วข้าวปั้นก็ต้องส่ายหน้าไปมาแรงๆ เมื่อริมฝีปากร้อนกำลังครอบลงที่หัวนมนิ่ม
ขณะที่มืออีกข้างก็เลื่อนไปบีบคลึงแผ่นอกขาวหนักๆ แบบที่เสียวเสียจนก้นลอย
และคนตัวโตก็ไม่อยากเสียเวลาสอนสั่งการกินอย่างถูกวิธี
เพราะใบหน้าคมกำลังเลื่อนพรมจูบไปทั่วเรือนร่างขาว แล้ว...
ฟึ่บ
“พะ...พี่ซาน อย่ามอง”
ต่อให้ด้านยังไงก็มีลิมิต และข้าวปั้นกำลังเข้าใจลิมิตตัวเอง เมื่อพี่ซานกำลังจับปลายเท้าของเขาทั้งสองข้าง
แล้วแยกออกกว้าง จนเผยให้เห็นทุกอย่าง...ไม่ใช่เพียงน้องชายขนาดน่ารัก
แต่หมายรวมถึงช่องทางสีลูกกวาดที่ไม่เคยถูกสัมผัสมาก่อน
“มุมนี้สวยดีนะ”
มุมมองของคนที่นั่งอยู่ปลายเท้า ยกขาเรียวขึ้นระดับอก แล้วแยกมันออกกว้าง จนก้นลอยขึ้นเหนือพื้น
“ยะ...อย่าแกล้งผมสิ”
คนที่ทั้งเขินทั้งอายบอกเสียงแผ่ว ขณะที่คนตัวโตก็ไม่คิดเสียเวลามากกว่านั้น
เพราะริมฝีปากอุ่นกำลังเลียเข้าที่ต้นขาขาว จนข้าวปั้นกัดปากแน่น
สะบัดหน้าไปอีกทาง ยามรู้สึกถึงความร้อนชื้นที่เลียเข้ามาถึงต้นขาด้านใน
เซ็กส์...มันน่าอายขนาดนี้เลยหรือ
และเซ็กส์....มันน่าตื่นเต้นขนาดนี้เลยหรือ
ปารุจตื่นเต้นเสียจนจับจังหวะการเต้นของหัวใจไม่ถูก
ยิ่งยามที่ก้มลงมองแล้วเห็นผู้ชายตัวโตเจ้าของใบหน้าดิบเถื่อนกำลังไล้เลียอยู่ที่ส่วนเร้นลับของเขา
ด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความต้องการ เขาก็ทำได้เพียงจิกมือข้างหนึ่งกับเตียง
อีกมือยกขึ้นปิดปาก แล้วก็ต้อง...
“อ๊า!!!”
เสียงครางหลุดจากปากอย่างกลั้นไม่อยู่ ขณะที่สะโพกลอยขึ้นอย่างทนไม่ไหว
เมื่อริมฝีปากร้อนผ่าวกำลัง...กลืนกินเขาอยู่
ปากร้อนระอุที่ครอบลงบนส่วนน่ารัก
สร้างความรู้สึกวาบหวามเสียจนข้าวปั้นส่ายสะบัดหน้าไปมา เหงื่อก็ไหลเต็มวงหน้า
และได้รู้ว่า...เสียวจริงๆ มันเป็นยังไง
“พะ...พี่ซาน...ฮื่อ...พี่...มะ...ไม่...”
แผ่นท้องกำลังบิดเกร็ง ร่างกายกำลังร้อนเดือด น้ำตากำลังคลอเบ้า
ขณะที่สองมือก็กำขยุ้มเรือนผมสีเข้มเอาไว้แน่น แล้วแอ่นกายเข้าหา หอบหายใจรุนแรง
จนไม่รู้ตัวเลยว่าอีกฝ่ายกำลังดันสะโพกขึ้น จนท่อนขาทั้งสองข้างพาดอยู่บนไหล่กว้าง
ฟึ่บ
“อ่ะ...อาห์...”
ขณะที่ปลายนิ้วก็ลูบคลึงเข้าที่ช่องทางคับแคบ จนคนที่เสียวจนแทบลืมหายใจหลับตาแน่น
แผล็บ
“เฮือก! ยะ...อย่าพี่ซาน...มัน...สก...ปรก...อ๊า!!!”
แม้จะอ่านนิยายมามาก
แม้จะอ่านการ์ตูนมาไม่น้อย แต่ปารุจไม่คิดจริงๆ
ว่าจะมีคนในชีวิตจริงสักกี่คนยอมใช้ลิ้นกับร่องก้นของเขา แต่เพียงห้าม
ลิ้นร้อนชื้นก็ตวัดเกี่ยวเข้าที่รูเล็กๆ ที่กำลังขมิบถี่ จนสะดุ้งวาบ ดวงตาเบิกกว้าง
ก่อนที่ร่างกายจะแทบดิ้น
“มะ...ไม่...พี่ซาน...ฮื่อ...เสียว...ผมเสียว...มาก...ยะ...อึ้กๆ...ฮื่อ”
ท้องน้อยกำลังบิดเกร็ง
สองมือกำลังทึ้งผ้าปูเตียง
ขณะที่สะโพกกำลังขยับเคลื่อนเข้าหาโพรงปากร้อนอย่างไม่รู้ตัว
ชนิดที่คนตัวโตก็จับสะโพกเอาไว้มั่น
ปากร้อนก็ทั้งเลีย ทั้งดูด
ทั้งตวัดเกี่ยวไปมา ทั้งยังแหย่เบาๆ ให้คนได้รับขนลุกซู่ ยกมือกำขยำหมอนไว้แน่น
ตุบ
“แฮก แฮก พะ...พี่ซาน”
กระทั่งคนตัวโตยอมผละออกนิดนั่นแหละ ที่ข้าวปั้นถึงกับหายใจลึกยาว ครางเรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างหมดแรง
แล้วก็ต้องสะดุ้งวาบ เมื่อราชสีห์ตัวร้ายกำลังเลียริมฝีปากด้วยท่วงท่าราวกับเพิ่งลองลิ้มชิมรสของอร่อยมาสดๆ
ร้อนๆ
จุ๊บ
จากนั้นปากอุ่นก็กดจูบที่แก้มชื้นเหงื่อ
กระซิบเบาๆ
“แป๊บนึงนะ” ว่าแล้ว
ช่างกล้องรูปหล่อก็ผละไปคว้ากระเป๋าใบใหญ่ เปิดซิปหน้า
จนคนที่ยันตัวขึ้นมาปากสั่นน้อยๆ
ในมือพี่ซานมีกล่องถุงยางกับเจลหล่อลื่น
“พี่ซาน ผม...”
“ชู่ว ไม่เป็นไร พี่จะค่อยๆ ทำ”
จนได้แต่เอ่ยอย่างหวาดๆ ให้คนที่กลับมา กดจูบที่ริมฝีปาก เอ่ยด้วยน้ำเสียงปลอบโยน
ยามที่มือใหญ่ก็สอดเข้าไปใต้เรียวขา รั้งมันแยกออกกว้าง
อีกมือก็กำลังบีบเจลใสลงบนช่องทางอุ่นที่ทำให้คนได้รับผวาเฮือก
“ไม่เป็นไรปั้น มองหน้าพี่...ไม่เป็นไร”
ท่าทางที่สรัลเองก็รู้ว่ากลัว เพราะเสียงแหบพร่าเอ่ยปลอบ ยามที่ปลายนิ้วถูไถที่ช่องทางอุ่นเบาๆ
แล้วริมฝีปากได้รูปก็ประกบจูบอีกครั้ง...จูบที่ดึงความสนใจกระต่ายตัวน้อยให้โต้ตอบอย่างเก้งๆ
กังๆ
ฟึ่บ
“อื้อ!!!” ทันใดนั้น
ความเสียดแทงก็จู่โจมที่ร่างกายท่อนล่าง
เมื่อปลายนิ้วยาวกำลังกดสอดเข้ามาเชื่องช้า ทว่า แม้จะมีเจลลื่นๆ ช่วยเบิกทางยังไง
ปารุจก็ร้องในคอ สองมือโอบรอบลำคอแกร่งแน่นกว่าเดิม ทั้งยังสะอื้น
“จะ...เจ็บ...”
“ผ่อนคลายกว่านี้สิปั้น”
“ผะ...ผมไม่รู้ ผม อื้อ...”
ยิ่งปลายนิ้วยาวชำแรกแทรกผ่านกายเข้ามาลึกแค่ไหน
ปารุจก็ยิ่งส่งเสียงร้องด้วยความกลัวมากเท่านั้น
จนเล็บสั้นกำลังจิกลงบนเนินไหล่กว้าง ดวงตาก็ฉ่ำด้วยหยดน้ำใส
เมื่อมันเสียดกว่าที่คิด
“หายใจลึกๆ แบบนั้น เด็กดี...”
ขณะที่สรัลเองก็กัดฟันแน่น เมื่อช่องทางคับแคบตอดรัดนิ้วเขาแทบบ้า กระตุกเบาๆ
จนอยากจะแทรกกายเข้าไป แต่รู้ดีว่าเขาไม่ควรจะใจร้อน
จนปากอุ่นเฝ้าวนเวียนจูบที่กลีบปากแดงช้ำ สลับกับขบกัดติ่งหูนิ่ม
บ้างก็ลากไล้ลงมายังหัวนมสีอ่อนน่ากิน เพื่อให้อีกฝ่ายผ่อนคลายมากที่สุด
กระทั่ง...นิ้วแรกเข้าไปจนสุด
“เก่งมาก เด็กดี ไหนมองหน้าพี่สิ” คนฟังมองฝ่าม่านน้ำตา
ไปยังใบหน้าคมคายที่กำลังแสดงออกว่าทรมานมากแค่ไหน จนสองมือยิ่งโอบรอบคอแน่น
สวบ
“อื้อ”
การดึงความสนใจที่ทำให้คนตัวโตกดนิ้วเข้าไปช้าๆ หมุนวน งอนิ้ว แล้วกระทุ้งเบาๆ
ก่อนที่จะดึงออก แล้วขยับเข้าไปจนสุดใหม่อีกครั้ง
ราวกับชโลมเจลใสให้เลอะลื่นเตรียมพร้อมสำหรับอะไรที่ใหญ่กว่า
“ดีขึ้นมั้ย”
หงึกๆ
ปารุจพยักหน้าทั้งน้ำตา
ก่อนที่จะแหงนหน้าขึ้น อ้าปากน้อยๆ ยามที่นิ้วยาวกดสอดเข้ามาเป็นสอง
แรงบีบรัดภายในก็เริ่มผ่อนคลายลงจนไม่เจ็บเสียดเท่าเมื่อครู่
“พะ...พี่ซาน จูบผม...หน่อย...”
คำขอที่คนฟังก็มอบให้อย่างง่ายดาย ทั้งยังร้อนแรงจนเสียงจูบก้องไปทั่วทั้งห้องพัก
ยามที่นิ้วยาวก็สอดเข้าไปถึงสาม และเริ่มต้นขยับอย่างเนิบนาบ อ่อนโยน
หากแต่หนักหน่วงในที จนคนได้รับเองก็สะท้านเยือก
ฟึ่บ
“อ๊า!!” จังหวะนั้นเอง
ราวกับว่านิ้วยาวกระแทกโดนจุดอารมณ์ภายใน คนตัวเล็กถึงสะดุ้งไหวไปทั้งตัว แยกปลายเท้าออกกว้าง
ให้คนที่รอจังหวะอยู่แล้วไม่รอช้าเลยที่จะ...กระหน่ำกดเข้าไปเสียดสีปุ่มอารมณ์ตรงนั้น
“ฮ้า...พะ...พี่...มัน...ตรงนั้น...ยะ...อย่า...อ๊า!...”
ยิ่งนิ้วยาวสอดลึกเข้ามาภายในมากเท่าไหร่ ปารุจก็ยิ่งส่ายซ่านไปทั้งตัว
หอบหายใจรุนแรง เมื่อความเสียวกระสันกำลังเล่นงานไปหมดทั้งร่าง
มือเรียวก็เอื้อมมาคว้าแก่นกลางลำตัว แล้วขยับรูดไปพร้อมกันอย่างอดรนทนไม่ไหว
ท่าทางที่คนมองก็จัดการดึงถุงยางออกมาจากกล่อง
ใช้ฟันฉีกถุงอย่างว่องไว จากนั้นก็สวมให้ตัวเองอย่างชำนิชำนาญ ไม่นานเลย
ถุงยางบางพิเศษก็ครอบลงบนส่วนใหญ่โตที่พรั่งพร้อมจะประสานเป็นหนึ่งกับเด็กน่ารักอีกคน
ฟึ่บ
“ทะ...ทำไม”
คนน่ารักที่พอดึงนิ้วออกก็ร้องถามเสียงสั่น
ราวกับกำลังดื่มด่ำกับความสุขสรรที่เขาปรนเปรอให้ จนสรัลขยับแทรกเข้าไประหว่างกายขาว
ใช้ร่างกายบดเบียดแนบชิดแทบเป็นเนื้อเดียว มือใหญ่ก็คว้าเข้าที่แก่นกายสีหวาน
รูดไปด้วย
หมับ
อีกมือของสรัลเลื่อนไปลูบผมชื้นเหงื่อ
แล้วมองเข้าไปในดวงตาฉ่ำน้ำตา
“ปั้นรักพี่มั้ย” ถามไป มือใหญ่ก็ดันสะโพกขึ้นสูง
หงึกๆ
กระต่ายตัวน้อยก็พยักหน้าแรงๆ
ให้คนตัวโตจ่อท่อนไฟร้อนผ่าวกับช่องทางคับแคบ
“รักพี่มากมั้ย”
หงึกๆ
ข้าวปั้นพยักหน้าอีกครั้ง
ขณะที่คนฟังเองก็...ยิ้ม
รอยยิ้มที่มองอย่างรักใคร่เอ็นดู
ในจังหวะที่...
สวบ
เฮือก!!!
“จะ...เจ็บ...พี่ซาน...เจ็บ...ผมเจ็บ...ฮึก...มะ...ไม่...ไม่นะ...”
คนที่กำลังเคลิบเคลิ้มถึงกับสะดุ้งสุดตัว มือที่จับไหล่เปลี่ยนเป็นผลักดัน
เมื่อความใหญ่โตเกินกว่าที่จินตนาการเอาไว้
ใหญ่โตจนไม่คาดคิดถึงความเจ็บปวดกำลังสอดกายเข้ามาอย่างเชื่องช้า
ขาเรียวก็พยายามจะดันกายหนี แต่ติดที่มือใหญ่จับท่อนขาขาวเอาไว้ก่อน
“ชู่ว ปั้น...มองหน้าพี่...มองหน้าพี่สิครับ”
คนตัวโตว่าเสียงต่ำ ด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่ากำลังใช้ความอดทนทั้งหมด
ให้คนที่เริ่มสะอื้นเงยหน้าทั้งน้ำตา
คราวนี้
ข้าวปั้นเห็นอย่างชัดเจน...แววตาที่เปี่ยมไปด้วยความต้องการในตัวเขา
คนที่กำลังถามว่า...
“ให้พี่หยุดมั้ย”
คนอย่างพี่ซานที่จะบังคับเอาก็ได้
และยังรู้ว่าเขายอมทุกอย่าง กำลังถามความสมัครใจที่ทำให้...
หมับ
“มะ...ไม่
ต่อให้ผมร้องแค่ไหน...ฮึก...พี่ซานก็ห้าม...หยุด...ห้ามนะ...อย่าหยุดนะ...ผมอยากเป็นของพี่...ของพี่...”
คำตอบน่ารักๆ
ของกระต่ายตัวน้อยที่ได้รับรางวัลเป็นริมฝีปากอุ่นที่ประกบเข้าหาอย่างแนบแน่น
อ่อนหวาน และเปี่ยมไปด้วยความถนอม ก่อนที่...
ฟึ่บ
“อ๊า!!!!”
คนที่บอกว่าห้ามหยุดก็หวีดเสียงร้อง น้ำตาหยดใสไหลออกมาเป็นสาย
เมื่อความใหญ่โตกดสอดเข้ามากว่าครึ่งด้าม จนช่องทางคับแคบบีบแน่น
ตอดรัดรุนแรงจนสรัลเกือบจะคลั่งตาย ยิ่งข้าวปั้นกำลังหอบหายใจรุนแรง
บอกเสียงครางปนสะอื้นยิ่งแล้วใหญ่
“ยะ...อย่าหยุดนะ...พี่ซาน...ฮึก...อื้อ...อย่าหยุด...อย่า...นะครับ...ผมรักพี่นะ...ผมรัก...พี่...”
คนที่เจ็บแทบบ้า อึดอัดแทบตายครางเสียงสั่นสะท้าน เงยหน้าขึ้นมองทั้งน้ำตา
ดูทรมานเสียจนคนตัวโตก็คว้าเข้าที่แก่นกายสีอ่อน ขยับอย่างเนิบนาบ แล้วทิ้งตัวแช่ค้างอยู่แบบนั้น
“ผมรักพี่นะ...ปั้นรัก...พี่...”
คำรักที่คนฟังไม่อาจจะทนไหวอีกต่อไป
สวบ
“อ๊าาาา!!!!” คราวนี้ ปารุจถึงกับร้องสุดเสียง เมื่อความใหญ่โตกดสอดเข้ามาจนสุด
รู้สึกอยากกอดอีกฝ่ายไว้ พอๆ กับอยากจะผละหนี น้ำตาก็ไหลเต็มหน้า ช่องทางคับแคบก็ตึงแน่นราวกับจะปริขาด
ทั้งยังบีบถี่อย่างคนที่ไม่รู้ว่าควรจะควบคุมมันยังไง
มันร้อน มันใหญ่ มันอึดอัด
หากแต่มันเจ็บยิ่งกว่ารู้สึกดี
สวบ...สวบ...
“อะอื้อ...ฮึก...อื้อ!”
แก่นกายใหญ่ขยับสอดเข้าไปช้าๆ
กระทุ้งเบาๆ พอให้สรัลขบกราม หากแต่คนได้รับกลับสะดุ้งไหวไปทั้งตัว
มือจิกผ้าปูเตียงจนแทบจะห้อเลือด เสียงครางปนเสียงสะอื้นดังออกมาจากลำคอ พอๆ
กับน้ำตาที่ไหลไม่ขาดสาย
ขณะเดียวกัน
คนตัวโตเองก็กำลังคิดว่าเขาทานไม่ไหว ความต้องการเบื้องต่ำมันมีมากกว่าความอดทน
และเขาก็คงไม่อดทนต่อไปแน่ ถ้าไม่ใช่เพราะเด็กน้อยอีกคนกอดเขาแน่น
เอาแต่บอกพึมว่ารักเขาแบบนี้
และนั่นก็ทำให้คนที่ไม่เคยหยุดครึ่งทางเลยสักครั้ง...ถอนกายออก
“พี่...ทำไม...”
“ไม่เป็นไร
ตอนนี้ปั้นไม่ไหวหรอก...หุบขาเอาไว้นะ” สุดท้าย สรัลก็กัดฟันแน่น
จับขาขาวให้บีบชิดกัน แล้วเริ่มต้นเสียดสีแก่นกายใหญ่ตรงนั้น ขณะที่รวบส่วนน่ารักเอาไว้ด้วยมือเดียว
จงใจสอดเสียดถูไถทุกครั้งที่ดึงเข้าและออก
การกระทำที่ข้าวปั้นก็กำหมอนไว้แน่น
ขยับสะโพกตอบรับ หอบหายใจรุนแรง ครางเสียงกระเส่ากว่าเดิม เมื่อความอึดอัดดึงออกจากกาย
แทนที่ด้วยความต้องการจะปลดปล่อย ซึ่งแม้ร่างกายจะรู้สึกดีขึ้นมากแค่ไหน
แต่น้ำตา...ก็ไม่หยุดไหลอยู่ดี
น้ำตาแห่งความเสียใจที่ไหลออกมาแม้กระทั่งตอนที่ปลดปล่อยออกมาทุกหยาดหยดของอารมณ์
สวบๆๆๆๆ
“แฮก แฮก ฮ้า...อื้อ”
ขณะที่เจ้าตัวก็บีบขาตัวเองแน่น
รู้สึกถึงความเปียกลื่นและร้อนจัดที่กำลังถูไถอยู่ที่ต้นขา ทั้งยังวูบวาบทุกครั้งที่มันเสียดสีกับแก่นกลางลำตัว
เสียงหอบหายใจก็รุนแรงขึ้น เสียงคำรามของคนตัวโตก็หอบถี่
หมับ
จังหวะนั้นเอง
ซานก็คว้าเข้าที่ปลายคาง ประกบจูบลงมาอย่างรุนแรงเสียจนปากแทบแตก
ให้คนตัวเล็กกว่าจับแขนเอาไว้แน่น เปิดปากรับเสียงคำรามที่ก้องอยู่ในโพรงปาก แล้วกลืนหายไป
ขณะที่เสียงเสียดสีของผิวเนื้อก็ดังกระชั้นกว่าเดิม
..............................................
กลับไปอ่านต่อได้ที่
ขอบคุณค่ะ
อิปั้นนนนน รู้ว่าต้องเจอของใหญ่ทำไมไม่เตรียมตัวเล่า! อยู่ญี่ปุ่นไม่ใช่ ดิลด้งดิลโด้อะไรก็ซื้อเก็บไว้บ้างสิเอ้อออ
ตอบลบอิปั้นนนนน รู้ว่าต้องเจอของใหญ่ทำไมไม่เตรียมตัวเล่า! อยู่ญี่ปุ่นไม่ใช่ ดิลด้งดิลโด้อะไรก็ซื้อเก็บไว้บ้างสิเอ้อออ
ตอบลบถ้าเป็นการสอบสัมภาษณ์ปั้นคงตกตั้งแต่สวัสดีกรรมการแล้ว ทำไมต้องโค้งคำนับ จะเย่กันนะเว่ย ไม่ใช่เรียนชงชา บรรยากาศอิโรติคหายหมดเลย NC ตอนนี้เลยเหมือนอ่านไปไม่รุ้สึกอะไรอีกเลย เหมือนสอนเด็กอนุบาลเล่นรัก เอาเถอะ หวังว่าจะดีขึ้นนะข้าวปั้น ขอบคุณคนแต่งที่ทำให้เราอินว่านายเอกกระต่ายอ่อนจริงๆ
ตอบลบ