NC Try Me [ภาคร้ายยั่ว]_28

NC Try Me [ภาคร้ายยั่ว]_28

            ไม่รู้ว่าเพราะอารามตกใจหรือเปล่าที่ไม่เคยได้ยินปณชัยใช้น้ำเสียงแบบนี้มาก่อน วินถึงเผลอเผยอริมฝีปากออกตามคำสั่ง จนส่วนปลายร้อนผ่าวถูเข้ากับกลีบปากนุ่มนิ่ม

            “เลีย”

            คำคำเดียวที่ออกมาจากปากของปณชัยทำให้ภวิศตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

            ไม่ใช่เขาไร้เดียงสาจนไม่รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร หรือหวาดกลัวส่วนใหญ่โตที่กำลังขยับขยายอยู่ชิดแก้ม เขามั่นใจว่าปากเขาคุ้นเคยกับส่วนนี้มากกว่าผู้หญิงบางคนด้วยซ้ำ แต่วินไม่คิดจริงๆ ว่าจะมีวันที่คนของพี่ชายสั่งให้เขาทำอะไรแบบนี้

            คนที่พยายามหลีกหนีเขามาโดยตลอดกำลังสั่งให้เขาใช้ปากกับส่วนใหญ่โตจนน่ากลัวตรงหน้า

            ความตกใจที่ทำให้ภวิศนิ่งงัน และปณชัยก็ตอบแทนความนิ่งงันด้วยการเลื่อนมืออีกข้างมาบีบปลายคาง

            “อื้อ!!”

            ทันใดนั้น ส่วนปลายก็สอดลึกเข้าไปในโพรงปากอุ่นร้อนแบบที่ภวิศเองก็ไม่ทันตั้งตัว!

            “ฮื่อออออ”

            ร่างเพรียวพยายามเงยหน้าหนี พยายามดันต้นขาอีกฝ่ายเอาไว้ แต่มันไม่ต่างจากเล่นงานกำแพงเหล็กกล้า เพราะนอกจากจะไม่ขยับเขยื้อนแล้ว ฝ่ามือที่ยึดท้ายทอยเอาไว้ก็ดันใบหน้าสวยให้ก้มต่ำลง พอๆ กับท่อนเหล็กร้อนที่โจนจ้วงเข้าไปในปากอิ่มสวยอย่างไร้ปรานี!

            การกระทำที่ทำให้วินแทบสำลัก

            ชายหนุ่มรู้สึกถึงรสร้อนระอุที่กำลังขยายใหญ่กว่าเดิมในปากของเขา ส่วนปลายที่ดุนดันเข้ากับกระพุ้งแก้ม และเม็ดมุกที่กำลังถูครูดอยู่กับริมฝีปาก รสชาติที่หากปกติแล้ว เขาคงไม่ลังเลเลยที่จะกลืนกินอีกฝ่าย โต้ตอบจนได้ยินเสียงครางต่ำๆ ให้สะใจ แต่ในเวลานี้ วินพยายามหนี พยายามถอย แต่กลับถูกส่วนใหญ่โตดันให้ลึกเข้ามาเสียจนน้ำตาคลอ

            เขาหายใจไม่ออก

            “ดูดสิ”

            ความทรมานที่คละคลุ้งด้วยคาวอารมณ์ทำให้วินเลือกที่จะห่อริมฝีปากแน่นกว่าเดิม สองมือจิกเกร็งที่ต้นขาแข็งแกร่ง ผ่อนแรงต่อต้านลง จนเกือบจะเหมือนจำยอม ขณะที่ปลายลิ้นชื้นแฉะก็ไล้เลียไปตามความยาว รู้สึกถึงน้ำลายที่ฉีดพ่นออกมาจนท่อนเนื้อเปียกชุ่มโชก

            จังหวะนั้นที่ทำให้แรงบีบกระชับที่ท้ายทอยผ่อนแรงลง ไม่บีบบังคับเหมือนเช่นเดิมจนวินเกือบจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก

            ดังนั้น โพรงปากนุ่มๆ ที่ร้อนและเปียกชุ่มจึงเคลื่อนไปตามส่วนใหญ่โตอย่างเชื่องช้า ปลายลิ้นไล่เลียไปตามความยาว ก่อนที่จะหยุดทักทายที่ส่วนปลายปริ่มน้ำ ตวัดเลียน้ำรสปร่าที่ซึมออกมาอย่างหวังให้ความทรมานจบลง

            วินไม่ใช่คนโง่ ดังนั้น เขารู้ดีว่านี่ไม่ใช่สถานการณ์ที่เขาควรจะดื้อดึงจนเจ็บตัว

            ทว่า...

            ฟึ่บๆๆ

            “อื้อออ ฮึก ฮื่อออ” นายแบบหนุ่มร้องอื้ออึงในลำคอ เมื่อท่อนไฟร้อนที่ยอมขยับเข้าออกอย่างเชื่องช้าเปลี่ยนจังหวะอีกครั้ง มันโจนจ้วงเข้าไปในลำคอของเขาจนลึกถึงคอหอย ดวงตาที่คลอเคลือบด้วยน้ำใสก็ยิ่งเบิกกว้าง ยามที่ถูกจับสองแก้ม แล้วบังคับให้ดูดอมส่วนนั้นด้วยจังหวะที่ถี่กระชั้นกว่าเดิม

            เท่านั้นไม่พอ

            “ฮื่อออ!!!” ปลายเท้าในรองเท้าคู่สวยก็ขยี้ลงที่กึ่งกลางลำตัวของภวิศจนเจ้าตัวร้องอื้ออึง ซึ่งแรงสั่นสะเทือนในลำคอก็มากพอให้คนตัวโตคำราม มือใหญ่กดศีรษะของเจ้านายคนสวย จนวินพยายามผละกายถอยห่าง

            หากไม่ทันแล้ว

            ส่วนใหญ่โตในปากกระตุก ก่อนที่จะฉีดพ่นของเหลวสีขุ่นเข้าไปในโพรงปากอุ่นของนายแบบคนสวย

            “แค่กๆๆ”

            ทันทีที่ริมฝีปากเป็นอิสระ วินก็สำลักหน้าดำหน้าแดง ไม่ใช่รังเกียจของเหลวที่ไหลเลอะถึงแก้มแดงเรื่อ แต่เพราะไม่ทันตั้งตัวต่างหากว่าอีกฝ่ายจะปล่อยในปากแบบนี้ มือเรียวก็ปาดไล่ของเหลวอุ่นๆ ให้พ้นแก้ม ดวงตาแดงก่ำตวัดขึ้นมอง

            “พอใจแล้วใช่มั้ย ถ้าพอใจแล้วก็หลีก...ไป”

            หากภวิศคิดว่าอีกฝ่ายจะจัดการเขาเพียงเท่านี้ วินาทีที่เงยหน้าขึ้น เจ้าตัวก็ได้รู้ว่านั่นคือความคิดที่ผิดมหันต์

            ดวงตาราวกับสัตว์ป่าหิวกระหายที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อมองตรงมา และนั่น...

            หมับ

            “ปล่อย ปล่อยสิวะ! นายเสร็จแล้วก็ปล่อย!”

            วินพยายามยื่นมือไปคว้าที่จับประตู หากแต่ร่างทั้งร่างกลับถูกคว้าแล้วผลักให้ล้มตัวลงนอนบนเบาะอีกครั้ง ซึ่งมีหรือที่ญาติผู้น้องของภาคินจะยอมนอนนิ่งให้ถูกรังแกง่ายๆ เพราะวินรีบพลิกตัวแล้วตะเกียดตะกายลุกขึ้นยืน หาก...นายแบบหุ่นบางจะสู้อะไรกับคนของโลกมืดที่จับปืนคล่องเสียยิ่งกว่ามีดหั่นผัก

            พลั่ก

            ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น ร่างเพรียวก็ถูกกดติดกับเบาะรถ แก้มขาวข้างหนึ่งแนบไปกับเบาะสีเข้ม แขนขาวถูกจับไพล่แนบไปกับแผ่นหลัง ซึ่งเพียงปณชัยออกแรงนิดเดียว ภวิศก็ไร้สิ้นหนทางจะหนีรอด มีเพียงริมฝีปากที่เอ่ยเสียงเข้ม

            “อย่าลืมนะว่าฉันเป็นใคร!”

            หมับ

            “โอ๊ย!”

            “ใช่ครับ ผมไม่ลืม” นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่ชัยเห็นภาพของผู้เป็นนายกับช่างกล้องที่เจ้าตัวยอมเอ่ยปากพูดคุย ขณะที่เป็นฝ่ายดึงแขนบอบบางที่ถูกจับไพล่หลังขึ้น จนตัววินแอ่นโค้งขึ้นเหมือนคันศรด้วยความเจ็บปวด ริมฝีปากได้รูปก็จงใจกระซิบชิดริมหู

            มันพอให้ขนอ่อนลุกชัน กลีบปากสีสวยก็ขยับหมายจะโต้ตอบ แต่...

            “และผมก็ไม่ลืมว่ายังไม่เสร็จธุระกับคุณวินเหมือนกัน”

            หมับ

            เฮือก!

            ภวิศแทบจะกัดลิ้นตัวเอง เมื่อยังไม่ทันที่จะเอ่ยปากต่อว่า มืออีกข้างของคนที่คร่อมทับอยู่ด้านหลังก็เอื้อมมาหยิกขยี้ที่หัวนมแข็งชันแรงๆ จนร่างเพรียวสั่นสะท้าน หัวใจดวงน้อยหล่นวูบไปที่ตาตุ่ม

            “ยะ...อย่า”

            “หัวนมแข็งแบบนี้น่ะหรือครับที่อย่า...อย่าช้าเสียมากกว่า”

            แผล็บ

            “ฮื่ออออ”

            วินพยายามสะบัดตัวหนี แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งถูกรัดแน่นขึ้น ขณะที่ลิ้นร้อนเลียเข้าที่ลำคอชื้นเหงื่อของเขาจนร่างกายไม่รักดีสั่นสะท้าน รวมทั้งสัมผัสหยาบกระด้างที่จงใจบีบคลึงส่วนไวสัมผัสที่แผ่นอกไม่ว่างเว้น ทั้งบีบ ทั้งคลึง ทั้งขยี้จนเม็ดเนื้อแข็งชันแนบกับผิวขาว แล้วยิ่งหยิกแรงๆ จนความร้อนพร้อมใจกันพุ่งพรวดไปที่กึ่งกลางลำตัว

            ร่างกายที่อ่อนไหวเสียจนน่าละอาย

            ร่างกายที่วินไม่สนใจหรอกว่าจะต้องการการผ่อนคลายกับผู้ชายมากแค่ไหน ตราบใดที่ไม่มาอ่อนไหวในสถานการณ์แบบนี้!

            “ฮึ” สถานการณ์ที่ทำให้ใครบางคนหัวเราะเสียงเยาะอยู่ชิดริมหู ขณะที่มือใหญ่ลากไล้ไปถึงสะโพกอิ่ม แล้วจัดการ...ดึงกางเกงเนื้อนิ่มออกจากก้นกลมอย่างรวดเร็ว

            กางเกงที่ไม่จำเป็นต้องดึงให้พ้นขาขาว แค่ลงมาต่ำพอให้อะไรบางอย่างสอดใส่ได้อย่างง่ายดายก็เพียงพอ

            “ปณชัย หยุดเดี๋ยวนี้ นี่คือคำสั่ง....อื้อ!”

            วินตะโกนออกมาสุดเสียง ไม่สนใจหยดเหงื่อที่ไหลชุ่มโชกแผ่นหลังเพราะอากาศที่ร้อนระอุ ไม่สนใจว่าเสียงของเขาสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว เขาไม่สนแล้วว่าจะใช้ฐานะอะไรในการสั่งอีกฝ่าย แต่ทุกอย่างกลับกลืนหายไปกับฝ่ามือใหญ่ที่เอื้อมมาปิดเข้าที่ปากจนแนบแน่น

            หมับ

            “ฮื่ออออ” นายแบบหนุ่มเบิกตาโพลง เมื่ออีกฝ่ายเลื่อนมือจากยอดอกอ่อนไหวมายังส่วนที่อ่อนไหวยิ่งกว่า...กึ่งกลางลำตัวที่ชูชัน

            “ผมรู้ว่าคุณวินไม่ได้อยากให้หยุด ก็เหมือนทุกครั้งที่ผมได้สัมผัสคุณ” เสียงทุ้มต่ำจนน่ากลัวกระซิบชิดแก้มจนไรหนวดแข็งๆ ถูครูดเข้าที่ผิวเนียน สัมผัสที่สร้างความเสียวกระสันให้กับร่างน้อย แต่เทียบไม่ได้เลยกับกึ่งกลางลำตัวที่ถูกบีบคลึงอย่างไม่ผ่อนปรน

            ตอนนี้ แม้ว่าสองมือจะเป็นอิสระ แต่ร่างกายใหญ่โตที่คร่อมทับอยู่ด้านบนกลับเหมือนกรงขังที่ไร้ซึ่งหนทางหลบหนี ยิ่งมือข้างหนึ่งปิดปากเอาไว้แน่น อีกข้างบีบขยี้ส่วนหัวชูชันสีหวานไม่ว่างเว้น ภวิศก็หอบหายใจเสียงสั่นเครือ สะโพกสั่นระริกอย่างน่าละอาย

            บัดนี้ภายในรถร้อนระอุราวกับมีใครจุดไฟสุม เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลเปียกชุ่มเสื้อผ้าของชายหนุ่มทั้งสอง แต่ไม่มีใครสนใจความร้อนอบอ้าวนั้น เมื่อชัยยังคงฟอนเฟ้นแท่งเนื้อสีหวานไม่หยุดหย่อน จากบีบขยี้ที่ส่วนปลายฉ่ำน้ำ ก็เลื่อนลูบลงไปยังส่วนโคน บีบเคล้นทุกหยาดหยดของอารมณ์ จนวินตัวกระตุก ทำได้แต่เกาะเบาะเอาไว้แน่น ลมหายใจยิ่งถี่กระชั้นจนน่ากลัวจะเป็นลม

            หากนั่นไม่ใช่ที่สุดของความทรมาน

            “!!!”

            “มะ...ไม่” ภวิศส่ายสะบัดหน้าไปมา เมื่อเขารู้สึกถึงท่อนเนื้อร้อนแนบเข้าที่ร่องก้น เสียดสีถูไถแรงๆ จนเม็ดมุกที่เคยมอบความเสียวกระสันให้กำลังสัมผัสไปตามผิวเนื้อบอบบาง เร่งเร้าอารมณ์หวามอย่างที่ช่องทางสีสวยยิ่งขมิบถี่แบบที่เจ้าของร่างกายไม่อาจจะห้ามปราม

            “อยากหรือครับ”

            “ฮึก” แทนคำตอบคือเสียงสะอื้นของเจ้านายคนสวยที่ส่ายหน้าไปมากับเบาะ

            อีกครั้งที่วินรู้ดีว่าเขาพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง

            ทันใดนั้น มือที่ปิดปากเขาแน่นมาตลอดก็ยอมคลายออก จนร่างเพรียวรีบละล่ำละลักบอก ทั้งที่สะดุดลมหายใจตัวเอง

            “ชัย อย่า...ได้โปรด”

          หยุดที อย่าทำแบบนี้

            ปณชัยก็ตอบเสียงเย็นเยียบ

            “ปากบนคุณว่าอย่างนั้น แต่ปากล่างนี่...”

            สวบ

            “อ๊าาาาา!!!”

            ทันใดนั้น ท่อนไฟร้อนก็เสือกพรวดเข้าไปในกายขาว จนวินกรีดร้องออกมาสุดเสียง สองมือจับกำเข้าที่เบาะสีเข้มเอาไว้แน่น ขณะที่สะโพกขาวกลับหยัดขึ้นรับความร้อนระอุที่ดุนดันเข้ามาในร่าง สัมผัสถึงความเจ็บปวดระคนเสียวซ่านที่จู่โจมร่างกายอย่างไม่ทันตั้งตัว!

            มันเสือกไสเข้ามาอย่างดื้อรั้น และร่างกายของเขา...ก็ยอมรับเข้ามาจนลึกสุดใจ

            “ฮือ ฮึก...”

            “ใช่มั้ยครับ”

            “ยะ...อย่า...ฮึก...ไม่...” ภวิศไม่รู้แล้วว่าอีกฝ่ายกำลังถามอะไรเขาอยู่ เพราะร่างกายกำลังจดจ่อกับความเจ็บปวดที่กำลังจู่โจมร่างกายช่วงล่าง หากแต่แย่กว่านั้น เลวร้ายกว่านั้น คือนอกเหนือจากความเจ็บในทีแรก มันมีเพียงความเสียวที่เล่นงานตั้งแต่หัวจรดเท้า จนส่วนอ่อนไหวกระตุก ปล่อยหยาดน้ำใสให้ไหลซึมออกมา

            ใช่ วินรู้ว่าเขากำลังถูกข่มขืน หากแต่ร่างกาย...ยินยอม

            สวบๆๆๆ

            “อ๊า ฮื่อออ! อ้ะอ๊า ยะ...อย่า...อย่า!”

            คนด้านหลังเองก็ไม่ฟังคำขอ เมื่อแรงบีบกระชับภายในที่รุนแรงกระตุ้นเรือนกายแข็งแกร่งให้โจนจ้วงเข้ามาลึกขึ้น...ลึกขึ้น...กระแทกเข้ากับจุดเสียวภายในจนร่างเพรียวยิ่งบิดเร่าๆ ขาแยกกว้างออก เสียงครวญครางดังก้องไปทั่วทั้งรถตู้คันใหญ่ กลิ่นเซ็กส์ตลบอบอวบไปทั่ว คลอเคลียกับเสียงต้นขาที่กระแทกเข้ากับก้นกลมเป็นจังหวะหยาบกระด้าง

            โครม!

            ทันใดนั้น ร่างกายที่นอนทิ้งส่วนบนแนบกับเบาะรถ มีเพียงสะโพกขาวเนียนที่ลอยเด่นก็ถูกกระชากหัวไหล่ทั้งสองข้างขึ้นมา จนวินหวีดเสียงร้องในลำคอ เพราะส่วนใหญ่โตยิ่งกระทั้นเข้ามารุนแรง เม็ดมุกถูครูดกับผนังอุ่นนุ่มภายใน มือขาวก็รีบยันกับหน้าต่างรถอย่างเกรงว่าจะหล่น ซึ่งการที่เขายันตัวกับหัวเข่าทั้งสองข้างทำให้ใบหน้าสวย...โผล่พ้นหน้าต่างรถตู้

            “บีบใหญ่เลยนะครับ กลัวคนอื่นมาเห็นหรือไง”

            ปณชัยถามเสียงเข้ม แบบที่วินส่ายหน้าแรงๆ ตอนนี้เขาไม่มีแรงจะตอบ เพราะท่วงท่าที่ทำกันอยู่นี้ทำให้ร่างกายสั่นคลอนไปหมด มันกระแทกโดนจุดอารมณ์ของเขาทุกครั้งที่กระทั้นเข้ามา ไหนจะสองมือที่เลื่อนจากหัวไหล่มายังหัวนมแข็งชัน บีบขยี้จนร่างกายสั่น หัวเข่าแทบไม่มีแรงรับน้ำหนักตัวด้วยซ้ำ

            หากแม้วินไม่ตอบด้วยเสียง แต่ช่องทางอุ่นร้อนข้างล่างที่ขมิบถี่ก็แทนคำตอบว่าเจ้าตัวหวาดกลัวมากแค่ไหน

            ทว่าบางครั้งความหวาดกลัวอาจจะถูกตีความเป็น...ตื่นเต้น

            “อ๊า! ชัย...ไม่...ไม่นะ...อะอ๊า!”

            ปั่บๆๆ

            มันมากพอให้ท่อนไฟร้อนขยับสอดใส่เข้ามาแรงขึ้น ถี่ขึ้น กระแทกกระทั้นเข้าที่ส่วนลึกสุดในกายอย่างที่ไม่มีผู้ชายคนไหนทำได้ จนวินต้องเกาะกระจกด้วยมือหนึ่ง เกาะหัวไหล่กว้างของคนด้านหลังด้วยมือหนึ่ง เรียวขาแยกกว้างออกอย่างเผลอตัว เสียงครวญครางดังก้องไปทั่ว พร้อมกับ...หยดน้ำตา

            “พอ...พอแล้ว”

            “ฮึ” อีกครั้งที่มีเพียงเสียงหัวเราะเหมือนเห็นขันจากด้านหลัง ตามมาด้วยมือสากข้างหนึ่งที่บีบขยี้ที่ส่วนปลายฉ่ำน้ำ จนวินกระตุกไปทั้งตัว

            ปณชัยไม่เพียงแต่จับเท่านั้น แต่กำลังชักรูดด้วยจังหวะที่รุนแรง ไร้ความปราณี ไร้ความอ่อนหวาน ไร้ซึ่งการทะนุถนอม มีเพียงความหยาบโลนที่กำลังรีดเร้นทุกหยาดหยดของความใคร่ มันทั้งบีบ ทั้งขยี้ แล้วเลื่อนมากระชับที่ส่วนโคน บีบคั้นอารมณ์อย่างรุนแรง พอๆ กับท่อนเอ็นร้อนที่เสียดสีเข้ามาไม่มีหยุด

            “อื้อออ ฮึก ฮื่อออ”

            วินเองก็รู้ตัวว่าเขาเองกำลังจะไม่ไหว ร่างกายเขากำลังกรีดร้อง พอๆ กับเสียงครวญครางถี่กระชั้น รับรู้ถึงของเหลวที่กำลังฉีดพ่นขึ้นมาตามความยาว ช่องทางคับแคบก็บีบเข้าหากัน ร่างกายกระตุกแรงจนแทบจะผวากอดคนด้านหลัง

            “อ๊าาาา!!!!”

            พรวด

            วินหลับตาแน่น กัดปากจนเจ็บ รับรู้ถึงแสงหลากสีหลังม่านตา และความต้องการพวยพุ่งออกมาจนเลอะถึงขอบหน้าต่าง ก่อนที่จะไหลเยิ้มลงมาเลอะเบาะรถ แต่นั่นยังไม่ใช่ที่สุด

            “อื้อออออ”

            ร่างเพรียวสะดุ้งเฮือก เมื่อของเหลวร้อนๆ ฉีดพ่นเข้ามาในกายจนล้นเอ่อ แล้วไหลเลอะลงมาตามเรียวขาขาวผ่อง

............................................

กลับไปอ่านต่อได้ที่

https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1539368&chapter=30

ขอบคุณค่ะ