NC Breath_23

NC Breath_23

            ร่างกายที่ถูกบังคับให้คร่อมทับอยู่ด้านบนสะท้านเฮือก สองมือที่เป็นอิสระคว้าคอของตุลย์เอาไว้แน่น ทั้งยังซบหน้าลงมาที่บ่ากว้าง เมื่อมือใหญ่คว้าเข้าที่แก่นกายลำตัวแล้วขยับลูบไล้ขึ้นลงช้าๆ เนิบนาบพอๆ กับส่วนใหญ่โตที่สอดลึกเข้าไปในกายของนายปฐพี

            ทุกครั้งคุณตุลย์จะชอบกระทุ้งกายเข้ามาหนักๆ กระแทกจนหัวสั่นหัวคลอน แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ นายของก้อนหินกดแท่งไฟร้อนอยู่ภายในนั้นนานหลายนาทีแล้ว มีเพียงการขยับกายช้าและเนิบนาบ จนร่างกายและช่องทางคับแคบจดจำรูปร่างภายในได้อย่างแม่นยำ

            การกระทำแบบนี้ที่ทำให้ก้อนหินเอาแต่กระซิบเสียงสั่นพร่าว่าไม่เอา

            เขาจะไม่ไหวแล้ว

            “ไม่เกี่ยว...ไม่เกี่ยวกับ...ไอ้รบ...” เขาพยายามบอก แต่เจ้านายกลับไม่ฟัง เพราะรู้สึกได้ถึงความร้อนชื้นที่ปาดเลียเข้าที่หัวนม ขณะที่มือใหญ่ก็กำลังคลึงเคล้าลูกชายของเขาที่ขยับขยายอย่างเชื่องช้า

            “ไม่เกี่ยวได้ยังไง ถ้าเป็นมัน...มันคงทำมึงแบบนี้...ฮึ ห่วงมึงขนาดนั้น”

            ขนาดนั้นของคุณตุลย์คือการคลึงเคล้าส่วนอ่อนไหวด้วยปลายนิ้วอย่างอ่อนโยน อีกมือลูบไล้ผิวเนื้อชื้นเหงื่ออย่างปลอบประโลม ริมฝีปากพรมจูบเข้าที่ซอกคออย่างปลุกปั่นอารมณ์หวาม ไม่เพียงเท่านั้น แท่งไฟร้อนผะผ่าวก็กำลังขยับหมุนคลึงช้าๆ ราวกับเกรงว่าจะเจ็บ

            ทุกอย่างเนิบนาบ เชื่องช้า ราวกับว่าก้อนหินเป็นตุ๊กตากระเบื้องที่แสนบอบบาง ทั้งที่เขาพังยากกว่านั้นไม่รู้กี่เท่าตัว

            ตอนนี้ ปฐพีสัมผัสได้ถึงความชื้นของเหงื่อที่ต้นคอและแผ่นหลังของเจ้านาย แต่คุณตุลย์ยังคงทิ้งส่วนนั้นค้างเอาไว้ วิจารณ์ข้างหูที่ทำให้เขาสั่นหน้าแรงๆ หอบหายใจจนตัวโยน ที่สำคัญ ผู้ชายอกสามศอกที่ถึงจะหัวแตกจนต้องเย็บอย่างนายปฐพีกำลัง...ร้องไห้

            “ไม่...คุณตุลย์ ไม่เอา...ไม่...ใช่คุณ...ผมไม่...ไม่...”

            คนตอบกอดคอหนุ่มลูกครึ่งเอาไว้แน่นกว่าเดิม บอกเสียงสั่นปนสะอื้น ส่ายหน้าแรงๆ บนบ่ากว้าง ไม่ใช่เพราะเจ็บปวดกาย หากแต่เป็นหัวใจต่างหากที่อีกคนไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้

            “ไม่ใช่ไอ้รบ...ไม่...ใช่ใคร...เป็นคุณ...ผมยอมแค่...คุณ...คุณตุลย์”

            เขาไม่เคยต้องการเพื่อนสนิทในรูปแบบนี้เลย ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวความคิด ผิดกับคนตรงหน้า ผิดกับคุณตุลย์ที่กำลังสัมผัสร่างกายเขาแบบนี้ เขายอมให้อีกฝ่ายทำอะไรก็ได้ ปิดตาก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่เพื่อไม่ต้องเห็นหน้าเจ้านาย หรือเพื่อที่จะเอาไปจินตนาการถึงคนอื่น เขาไม่ต้องการเลย เพราะไม่ว่าจะลืมตาหรือปิดตา เขาก็เห็นเพียงหน้าของคุณตุลย์เท่านั้น

            “ถ้าเป็นมัน...มันจะไม่ทำมึงเจ็บนะ”

            “ไม่...ผมไม่...ต้องการ...ไม่”

            “งั้นมึงต้องการอะไร”

            คำถามที่เขาตอบได้โดยไม่ต้องหยุดคิดซ้ำสอง

            “คุณ...คุณตุลย์! ผมต้องการคุณตุลย์!”

            สวบๆๆๆ

            “เฮือก! ฮ้า ฮ้า...คุณตุลย์ คุณ...อึ้ก”

            ทันใดนั้น ก้อนหินก็หลุดเสียงร้องออกมาอย่างทนไม่ไหว เมื่อแท่งไฟร้อนผ่าวที่สอดลึกเข้ามาในช่องทางด้านหลังของเขาดึงออกแล้วสวนเข้ามาอย่างรวดเร็ว จนต้องเกร็งสะโพกรับ สองขาที่จิกไว้ข้างลำตัวของตุลย์ก็เกร็งแน่น เพื่อรับแรงกระแทกกระทั้นที่กำลังโจนจ้วงเข้ามา เสียงหอบดังก้อง สองมือกอดคอเจ้านายเอาไว้แน่น

            ฟึ่บ

            ทันใดนั้น ความมืดมิดก็แทนที่ด้วยเสียงไฟสลัวข้างหัวเตียง และมันมากพอที่จะทำให้ก้อนหินสามารถมองฝ่าม่านน้ำตาไปยังดวงตาวาววับที่เต็มไปด้วยอารมณ์มากมายที่คุกรุ่นอยู่ในนั้น คนที่ยื่นมือมาสัมผัสข้างแก้มของเขา แล้วเลื่อนลูบไปยังท้ายทอย ก่อนที่จะขยุ้มเรือนผมเอาไว้แน่น

            “พูดอีกทีสิ!”

            “ผม...ต้องการแค่คุณตุลย์คนเดียว” เขาตอบเสียงแหบพร่า วิงวอนขอให้อีกฝ่ายเชื่อ

            “ทั้งที่กูทำมึงเจ็บ”

            “อึ้ก ไม่ว่าจะเจ็บแค่ไหน”

            “ทั้งที่กูทำมึงเป็นแผล”

            “ผมไม่สนใจ”

            “ไม่ว่ากูจะทำอะไร...”

            ดวงตาที่สะท้อนกับแสงไฟข้างหัวเตียงจนเหมือนสีทองสว่างวาบขึ้น และก้อนหินก็บอกอย่างไม่ลังเล

          “ผม...จะต้องการแค่คุณตุลย์”

            ดวงตาสองคู่ประสานกัน คู่หนึ่งวาวโรจน์จนน่ากลัว อีกคู่สั่นพร่าด้วยหยาดน้ำตา จากนั้น....

            หมับ

            “อื้อ!”

            ร่างที่ถูกบังคับให้คร่อมทับอยู่บนตักถูกพลิกลงไปนอนแนบกับเตียงอีกครั้ง จากนั้นร่างสูงก็ตามมาโจนจ้วงเข้าสู่ช่องทางคับแคบอีกครั้ง สองมือกระชากร่างของคนสนิทมากอดเอาไว้แน่น ก่อนที่สะโพกสอบจะขยับเข้ามาด้วยจังหวะหนักหน่วง

            “มึงมันโง่” ตุลย์กระซิบ หากแต่ก้อนหินกลับยอมโง่ เมื่อริมฝีปากที่เอ่ยวาจาร้ายๆ ใส่เสมอกำลังแนบเข้ามา แล้วมอบจูบที่นุ่มนวลที่สุดที่เขาเคยได้รับ

            คุณตุลย์ดูดปากเขาหนักๆ และเล็มไปตามกลีบปาก ก่อนที่จะเคลื่อนเข้าสู่โพรงปากอุ่นเพื่อแลกเปลี่ยนหยาดน้ำใสจนกลายเป็นรสหวาน เปลี่ยนความทรมานก่อนหน้าให้กลายเป็นความสุขสม ขณะที่สวนกายท่อนล่างเข้าหาอย่างหนักหน่วง

            เอี๊ยดๆ

            “อึ้ก...ฮื่อ...คุณตุลย์...คุณตุลย์...”

            ขาเตียงหนาหนักสั่นกึกกักกระแทกพื้น ขณะที่ฟูกนุ่มกำลังส่งเสียงบ่งบอกจังหวะของคนทั้งคู่ด้านบน ประสานไปกับเสียงเคลื่อนเข้าหากันที่แสนรุนแรง

            “คุณตุลย์...ได้โปรด...ผม...ผม...อื้มมมม”

            เสียงครวญครางของก้อนหินหายไปในลำคอของตุลย์ เมื่อชายหนุ่มประกบจูบลงมาแนบแน่นอีกครั้ง มือใหญ่เลื่อนไปประคองสะโพกของคนข้างใต้ ขณะที่อีกมือยังคงลูบเรือนผมชุ่มเหงื่อหลายต่อหลายครั้ง เร่งเร้าจังหวะที่สวนกายจนเสียงเสียดสีของผิวเนื้อยิ่งสะท้านก้อง อุณหภูมิในห้องยิ่งเร่งสูง และก้อนหินก็ยกสองขาเกี่ยวกระหวัดเอวอีกฝ่ายเอาไว้ เมื่อเขากำลังจะถึงปลายทางของอารมณ์

            จังหวะเคลื่อนไหวกำลังเร่งเร้า ฝ่ามือลูบไล้ก็ช่างอ่อนโยน และนั่นก็ทำให้เขาปรือตาฉ่ำน้ำเพื่อมองผู้เป็นนาย

            วินาทีนั้นก้อนหินคิดว่าเขาตาฝาด

            เขาไม่ได้เห็นเพียงอารมณ์รุนแรงของคนที่ผ่านความเจ็บปวดมาตลอดชีวิต หากแต่เป็นอารมณ์...โหยหา

            มันจะผิดมั้ยที่ช่วงวินาทีนั้น เขาคิดว่าคุณตุลย์ก็ปรารถนาในตัวเขา

            ความคิดของคนที่หลับตาลงอีกครั้งเพื่อกอดอีกฝ่ายเอาไว้แน่น ดื่มด่ำกับฝันกลางวัน และความร้อนรุนแรงที่กำลังปลดปล่อยเข้ามาในร่าง

            หากนี่เป็นฝันก็คงเป็นฝันดีในรอบหลายปี

.............................................

กลับไปอ่านต่อได้ที่

https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1420080&chapter=24

ขอบคุณค่า