NC Love Storm_16
“ฮื่อออ”
เรนส่ายสะบัดหน้าไปมา
เมื่อมือใหญ่ล้วงเข้าไปใต้กางเกง กอบกุมส่วนอ่อนไหวที่แข็งขืนเอาไว้เต็มมือ
จากนั้นก็รูดรั้งมันช้าๆ แต่ทำให้แทบขาดใจ
ร่างกายที่เพิ่งผลิบานได้ไม่นานเริ่มอ่อนไหวไปทุกสัดส่วน
ไม่ว่าพายุจะจูบ จะแตะ จะต้องที่ไหน คนที่เคยบ้าจี้กลับเสียววูบวาบไปหมด
เรียวขาก็บีบเข้าหากันแน่น
ขยับถูไถอย่างหวังระบายความใคร่ที่ถูกผู้ใหญ่ตัวโตปลุกปั่น
ฟึ่บ
อีกครั้งที่บ็อกเซอร์ถูกดึงออกไปด้วยการรูดทีเดียว
คราวนี้ แสงสว่างจากภายนอกส่องเข้ามาต้องร่างเปลือยเปล่าที่ไม่มีอะไรปกปิด
ภาพที่พายุมองตั้งแต่หัวจรดเท้า
จนเรนเผลอยกมือขึ้นหมายจะปิดบังร่างกาย
“ให้พี่ดู”
พายุฉวยข้อมือเอาไว้ จนเรนต้องเอียงหน้า กัดปากแน่น
น่าแปลกที่พี่พายุแค่มอง
แต่เขากลับรู้สึกราวกับว่ามีมือที่มองไม่เห็นมาลูบไล้ไปทั่วทั้งกาย พรมจูบหนักๆ
จนจะขดตัวเข้าหากัน
“สว่างไป”
เรนบอกเสียงกระซิบ ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงอายกว่าเมื่อคืนได้ขนาดนี้
ทั้งที่พี่พายุก็เห็นหมดแล้ว หากท่าทางเขินอายของเด็กน้อยดันไปกดสวิตซ์แปลกๆ
ของคนตัวโตเข้าเนี่ยสิ
หมับ
“เฮ้ย! พี่พายุ!”
ทันใดนั้น
วาเรนก็ถูกพลิกให้นอนคว่ำ ซึ่งเขาจะไม่ร้องขอความยุติธรรมเลย
ถ้าไม่ใช่เพราะพี่พายุดึงสะโพกให้ยกขึ้นสูง บังคับให้ชันเข่า
จนทำให้ช่องทางคับแคบปรากฏแก่สายตาแจ่มชัดเสียยิ่งกว่านอนอ้าขาปกติ
งานนี้จะไม่ดิ้นได้ยังไง
แผล็บ
“เฮือก! ไม่นะ พี่พายุ ไม่...อ้ะ อื้ออออ”
หากยังไม่ทันจะได้หนี
ตาโตก็ยิ่งเบิกกว้าง สองมือกำพนักโซฟาเอาไว้แน่น
ยามที่รู้สึกถึงความร้อนชื้นที่ปาดเลียเข้าที่ห่วงสีสวย ตวัดเลียรอบๆ จนเรนอ้าปาก
เปล่งเสียงคราง ความเสียวจู่โจมตั้งแต่หัวจรดเท้า
เขาพยายามห้าม
แต่คนข้างหลังไม่ฟัง ทั้งยังดันปลายลิ้นเข้าไปด้านใน จนเรนดิ้นพล่าน ส่ายสะบัดหน้าไปมา
หอบหายใจจนตัวโยน น้ำตาหยดใสกลิ้งหล่นจากดวงตาเพราะความเสียวสะท้านที่ได้รับ
เรียวขาแยกออกกว้างด้วยตัวเอง
สะโพกเล็กก็เผลอดันขึ้นตอบรับลิ้นร้อนที่โจมตีไม่มีหยุด
เขาไม่คิดเลยว่าพี่พายุจะเลียตรงนั้น
ภาพตรงหน้าสั่นพร่าไปด้วยหยดน้ำตา
แล้วเขาห้ามตัวเองไม่ได้ ยามที่ขยับสะโพกรับลิ้นร้อนอย่างน่าไม่อาย
“ยังนิ่มอยู่เลย
สงสัยเพราะเมื่อคืน” พายุกระซิบ ที่ยิ่งทำให้ความอายจู่โจมหัวใจ
“เพราะพี่นั่นแหละ
เฮือก! อึ้อออออ”
ทันใดนั้น
เรนก็สะดุ้งสุดตัว เมื่อนิ้วเรียวกำลังสอดลึกเข้ามาจนสุดความยาว
สองมือก็ยิ่งจิกโซฟาแน่น
ฟึ่บๆๆๆ
พายุเริ่มต้นขยับ
เนิบนาบในตอนแรกก่อนที่จะเพิ่มจังหวะหนักหน่วงขึ้น
ฟังเสียงครวญครางของคนใต้ร่างที่ทำให้เขาแทบทนไม่ไหว แต่ชายหนุ่มยังไม่เร่งรีบ
แค่ขยับขึ้นไปพรมจูบที่เนินสะโพก แล้วไต่ขึ้นไปตามแนวกระดูกสันหลัง มองคนที่สะดุ้งทุกครั้งที่แตะริมฝีปาก
“พี่...พอ...พอแล้ว...ฮื่อ...มะ...ไม่ไหว...”
เมื่อชายหนุ่มขยับไปถึงกกหู
ร่างน้อยก็ครวญครางเสียงสั่น หันมามองทั้งน้ำตา และนั่น...
“อ๊า!!! พี่ อย่า อย่า อึ้ก ฮื่อ!”
พายุก็กดย้ำเข้าที่จุดกระสันในกายแรงๆ
สั่งเสียงเข้ม
“ไหนเรียกพี่ว่าผัวสิ”
น้ำเสียงเข้มจัดที่ปกติเรนคงทำตามอย่างว่าง่าย
แต่ครั้งนี้เด็กน้อยส่ายหน้าแรงๆ
“ไม่”
แม้ว่าคำปฏิเสธนี้จะตามมาด้วยบทลงโทษแสนหวามที่ทำให้ร่างกายสะท้านก็ตามที
หากเรนก็ยังเน้นย้ำคำเดิม
“พ่อ”
“เรน!” ผู้ใหญ่ที่ไม่ได้อยากเป็นแค่พ่อว่าเสียงเข้ม ดึงนิ้วออก
แต่เขาไม่ปล่อยให้เรนพักนาน เพราะรวบเข้าที่เอวเล็ก จับท่อนไฟร้อนผ่าวที่แข็งจัด
แล้วดันเข้าสู่ความอ่อนนุ่มที่ตอดรัดเขาอย่างบ้าคลั่ง
ใจอยากจะกระแทกกระทั้นให้สุดแรง แต่หากทำเช่นนั้นก็ไม่ใช่บทลงโทษเด็กปากกล้าสิ
ความร้อนที่ดุนดันเข้ามาจนเรนซบหน้าลงกับพนักโซฟา
มีเพียงสะโพกที่แอ่นขึ้นรับส่วนใหญ่โตที่กดสอดเข้ามาจนสุด
ขณะที่พายุก็ดึงออกเกือบหลุด
แล้ว...ดันเข้ามาจนสุด
“เฮือก! อ๊า! พี่พายุ อาห์”
การกระทำที่แทบทำให้ขาดใจ
“ยะ...อย่าแกล้ง...อย่า”
เรนพยายามขอความเห็นใจ แต่อีกฝ่ายกลับว่าเสียงหนัก
“พี่บอกให้เรนเรียกพี่ว่าผัวไงครับ”
“ไม่”
แต่คนที่แทบทนไม่ไหวก็ส่ายหน้าแรงๆ เอี้ยวหน้าแดงก่ำมามอง
จนเห็นตาคมที่ฉายชัดถึงความป่าเถื่อน
และพร้อมจะเอาความป่าเถื่อนนั้นมาลงโทษเขาที่พูดจาไม่รื่นหู
แต่เรนเองก็มีคำตอบให้กับคำถามนี้ตั้งแต่ต้น
“พี่พายุ ฟังก่อน
ก่อนเรนก่อน” เด็กน้อยรีบบอกก่อนที่พายุจะลงโทษปากแดงช้ำ
เอื้อมมือมาจับไหล่คนข้างหลัง ดวงตาหวานหยาดเยิ้มมองมา
พร้อมกับเสียงสั่นพร่าที่หวานในความรู้สึกก็กระซิบบอก
“เพราะคำว่าพ่อของเรน...ไม่ได้หมายความว่า...พ่อ”
เรนบอกปนหอบ
แบบที่พายุ...นิ่งงัน
พายุไม่ใช่คนโง่
เพราะเพียงแค่นั้นเขาก็เข้าใจ
เอื้อก
เป็นวาเรนต่างหากที่ถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ
เมื่อตาคมที่ฉายแววไม่พอใจในที่แรกแปรเปลี่ยนเป็นร้อนรุ่ม รุนแรง แฝงไปด้วยไฟราคะ...พี่พายุเข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการสื่อแล้ว
พ่อที่ไม่ได้แปลว่าพ่อ
“ร้ายนักนะเจ้าเด็กแสบ!”
“เรนเปล่า...อ๊าาา!! พี่พายุ เดี๋ยวก่อน เดี๋ยว อื้ออออ”
ทันใดนั้น
แท่งไฟร้อนจัดก็เริ่มต้นขยับอีกครั้ง และเป็นครั้งที่ทำให้เรนต้องกอดหมอนอิงแน่น
สะโพกเล็กถูกรวบเอาไว้ด้วยสองมือใหญ่ แล้วคนข้างหลังก็กระโจนจ้วงเข้ามาแบบไม่ให้พักหายใจ
จนเสียงครางระรัวก้องไปทั่วทั้งห้องนั่งเล่น หยดเหงื่อเปียกชุ่มไปทั่วกาย
เขาจะไม่ไหวแล้ว
“พี่...ข้างหน้า...”
พายุเลื่อนมือมาจับที่ส่วนน่ารัก ขยับรูดไปด้วยจังหวะเดียวกัน จนเรนยิ่งครางระงม
ใบหน้าส่ายสะบัดไปมา ฟังเสียงเนื้อกระทบเนื้อที่ยิ่งปลุกปั่นอารมณ์หวามให้ลุกโชนยิ่งกว่าเดิม
เรนเหลียวกลับไปมองคนข้างหลัง
แล้วหัวใจก็ต้องกระตุก
เรือนกายแข็งแกร่ง
ใบหน้าชื้นเหงื่อ ผมที่ถูกเสยไปข้างหลัง
ทั้งหมดนั่นเกิดขึ้นเพราะ...พี่พายุต้องการเขา
อีกครั้งที่เรนเรียกเสียงพร่า
“พ่อ...พ่อ...”
หมับ
พายุจับร่างเล็กให้พลิกกลับมานอนหงายอีกครั้ง
แล้วกดกายเข้าไปจนสุด มองสีหน้าทรมานปนสุขสมของคนในอ้อมกอด สองมือจับเอวเล็ก
แล้วกระชับเข้าหาตัว ใบหน้าคมกดเข้าที่ซีกแก้ม
จนลมหายใจร้อนผ่าวปะทะเข้าที่เนื้อนิ่ม
“ถ้าเรียกพ่ออีกครั้ง...พี่ต้องทำเรนพังคามือแน่!”
ชายหนุ่มบอกเสียงหนัก
แต่คนที่ไม่เคยยอมแพ้ใครก็ยังเรียกว่า...
“ฮื่อออ พ่อจ๋า”
“กรอด!”
เท่านั้นแหละ
ร่างสูงก็แทบจะกระหน่ำเข้าหาคนช่างยั่ว จนเรนทำได้แค่กอดลำคอแกร่งมั่น
ครวญครางข้างหู ฟังเสียงหน้าขาที่กระทบเข้าหากัน
ขณะที่อุณหภูมิในห้องก็ยิ่งร้อนระอุ แล้วก่อนที่เขาจะไปถึงฝั่งฝัน เรนก็ซบหน้าลงกับบ่ากว้าง
“ผัว...ผัวครับ”
..................................
กลับไปอ่านต่อได้ที่เด็กดีจ้า
ขอบคุณค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น