NC Love Storm_16

NC Love Storm_16

            “ฮื่อออ”

            เรนส่ายสะบัดหน้าไปมา เมื่อมือใหญ่ล้วงเข้าไปใต้กางเกง กอบกุมส่วนอ่อนไหวที่แข็งขืนเอาไว้เต็มมือ จากนั้นก็รูดรั้งมันช้าๆ แต่ทำให้แทบขาดใจ

            ร่างกายที่เพิ่งผลิบานได้ไม่นานเริ่มอ่อนไหวไปทุกสัดส่วน ไม่ว่าพายุจะจูบ จะแตะ จะต้องที่ไหน คนที่เคยบ้าจี้กลับเสียววูบวาบไปหมด เรียวขาก็บีบเข้าหากันแน่น ขยับถูไถอย่างหวังระบายความใคร่ที่ถูกผู้ใหญ่ตัวโตปลุกปั่น

            ฟึ่บ

            อีกครั้งที่บ็อกเซอร์ถูกดึงออกไปด้วยการรูดทีเดียว

            คราวนี้ แสงสว่างจากภายนอกส่องเข้ามาต้องร่างเปลือยเปล่าที่ไม่มีอะไรปกปิด

            ภาพที่พายุมองตั้งแต่หัวจรดเท้า จนเรนเผลอยกมือขึ้นหมายจะปิดบังร่างกาย

            “ให้พี่ดู” พายุฉวยข้อมือเอาไว้ จนเรนต้องเอียงหน้า กัดปากแน่น

            น่าแปลกที่พี่พายุแค่มอง แต่เขากลับรู้สึกราวกับว่ามีมือที่มองไม่เห็นมาลูบไล้ไปทั่วทั้งกาย พรมจูบหนักๆ จนจะขดตัวเข้าหากัน

            “สว่างไป” เรนบอกเสียงกระซิบ ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงอายกว่าเมื่อคืนได้ขนาดนี้ ทั้งที่พี่พายุก็เห็นหมดแล้ว หากท่าทางเขินอายของเด็กน้อยดันไปกดสวิตซ์แปลกๆ ของคนตัวโตเข้าเนี่ยสิ

            หมับ

            “เฮ้ย! พี่พายุ!”

            ทันใดนั้น วาเรนก็ถูกพลิกให้นอนคว่ำ ซึ่งเขาจะไม่ร้องขอความยุติธรรมเลย ถ้าไม่ใช่เพราะพี่พายุดึงสะโพกให้ยกขึ้นสูง บังคับให้ชันเข่า จนทำให้ช่องทางคับแคบปรากฏแก่สายตาแจ่มชัดเสียยิ่งกว่านอนอ้าขาปกติ งานนี้จะไม่ดิ้นได้ยังไง

            แผล็บ

            “เฮือก! ไม่นะ พี่พายุ ไม่...อ้ะ อื้ออออ”

            หากยังไม่ทันจะได้หนี ตาโตก็ยิ่งเบิกกว้าง สองมือกำพนักโซฟาเอาไว้แน่น ยามที่รู้สึกถึงความร้อนชื้นที่ปาดเลียเข้าที่ห่วงสีสวย ตวัดเลียรอบๆ จนเรนอ้าปาก เปล่งเสียงคราง ความเสียวจู่โจมตั้งแต่หัวจรดเท้า

            เขาพยายามห้าม แต่คนข้างหลังไม่ฟัง ทั้งยังดันปลายลิ้นเข้าไปด้านใน จนเรนดิ้นพล่าน ส่ายสะบัดหน้าไปมา หอบหายใจจนตัวโยน น้ำตาหยดใสกลิ้งหล่นจากดวงตาเพราะความเสียวสะท้านที่ได้รับ เรียวขาแยกออกกว้างด้วยตัวเอง สะโพกเล็กก็เผลอดันขึ้นตอบรับลิ้นร้อนที่โจมตีไม่มีหยุด

            เขาไม่คิดเลยว่าพี่พายุจะเลียตรงนั้น

            ภาพตรงหน้าสั่นพร่าไปด้วยหยดน้ำตา แล้วเขาห้ามตัวเองไม่ได้ ยามที่ขยับสะโพกรับลิ้นร้อนอย่างน่าไม่อาย

            “ยังนิ่มอยู่เลย สงสัยเพราะเมื่อคืน” พายุกระซิบ ที่ยิ่งทำให้ความอายจู่โจมหัวใจ

            “เพราะพี่นั่นแหละ เฮือก! อึ้อออออ”

            ทันใดนั้น เรนก็สะดุ้งสุดตัว เมื่อนิ้วเรียวกำลังสอดลึกเข้ามาจนสุดความยาว สองมือก็ยิ่งจิกโซฟาแน่น

            ฟึ่บๆๆๆ

            พายุเริ่มต้นขยับ เนิบนาบในตอนแรกก่อนที่จะเพิ่มจังหวะหนักหน่วงขึ้น ฟังเสียงครวญครางของคนใต้ร่างที่ทำให้เขาแทบทนไม่ไหว แต่ชายหนุ่มยังไม่เร่งรีบ แค่ขยับขึ้นไปพรมจูบที่เนินสะโพก แล้วไต่ขึ้นไปตามแนวกระดูกสันหลัง มองคนที่สะดุ้งทุกครั้งที่แตะริมฝีปาก

            “พี่...พอ...พอแล้ว...ฮื่อ...มะ...ไม่ไหว...”

            เมื่อชายหนุ่มขยับไปถึงกกหู ร่างน้อยก็ครวญครางเสียงสั่น หันมามองทั้งน้ำตา และนั่น...

            “อ๊า!!! พี่ อย่า อย่า อึ้ก ฮื่อ!”

            พายุก็กดย้ำเข้าที่จุดกระสันในกายแรงๆ สั่งเสียงเข้ม

            “ไหนเรียกพี่ว่าผัวสิ”

            น้ำเสียงเข้มจัดที่ปกติเรนคงทำตามอย่างว่าง่าย แต่ครั้งนี้เด็กน้อยส่ายหน้าแรงๆ

            “ไม่” แม้ว่าคำปฏิเสธนี้จะตามมาด้วยบทลงโทษแสนหวามที่ทำให้ร่างกายสะท้านก็ตามที หากเรนก็ยังเน้นย้ำคำเดิม

            “พ่อ”

            “เรน!” ผู้ใหญ่ที่ไม่ได้อยากเป็นแค่พ่อว่าเสียงเข้ม ดึงนิ้วออก แต่เขาไม่ปล่อยให้เรนพักนาน เพราะรวบเข้าที่เอวเล็ก จับท่อนไฟร้อนผ่าวที่แข็งจัด แล้วดันเข้าสู่ความอ่อนนุ่มที่ตอดรัดเขาอย่างบ้าคลั่ง ใจอยากจะกระแทกกระทั้นให้สุดแรง แต่หากทำเช่นนั้นก็ไม่ใช่บทลงโทษเด็กปากกล้าสิ

            ความร้อนที่ดุนดันเข้ามาจนเรนซบหน้าลงกับพนักโซฟา มีเพียงสะโพกที่แอ่นขึ้นรับส่วนใหญ่โตที่กดสอดเข้ามาจนสุด

            ขณะที่พายุก็ดึงออกเกือบหลุด แล้ว...ดันเข้ามาจนสุด

            “เฮือก! อ๊า! พี่พายุ อาห์”

            การกระทำที่แทบทำให้ขาดใจ

            “ยะ...อย่าแกล้ง...อย่า” เรนพยายามขอความเห็นใจ แต่อีกฝ่ายกลับว่าเสียงหนัก

            “พี่บอกให้เรนเรียกพี่ว่าผัวไงครับ”

            “ไม่” แต่คนที่แทบทนไม่ไหวก็ส่ายหน้าแรงๆ เอี้ยวหน้าแดงก่ำมามอง จนเห็นตาคมที่ฉายชัดถึงความป่าเถื่อน และพร้อมจะเอาความป่าเถื่อนนั้นมาลงโทษเขาที่พูดจาไม่รื่นหู แต่เรนเองก็มีคำตอบให้กับคำถามนี้ตั้งแต่ต้น

            “พี่พายุ ฟังก่อน ก่อนเรนก่อน” เด็กน้อยรีบบอกก่อนที่พายุจะลงโทษปากแดงช้ำ เอื้อมมือมาจับไหล่คนข้างหลัง ดวงตาหวานหยาดเยิ้มมองมา พร้อมกับเสียงสั่นพร่าที่หวานในความรู้สึกก็กระซิบบอก

          “เพราะคำว่าพ่อของเรน...ไม่ได้หมายความว่า...พ่อ”

            เรนบอกปนหอบ แบบที่พายุ...นิ่งงัน

            พายุไม่ใช่คนโง่ เพราะเพียงแค่นั้นเขาก็เข้าใจ

            เอื้อก

            เป็นวาเรนต่างหากที่ถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อตาคมที่ฉายแววไม่พอใจในที่แรกแปรเปลี่ยนเป็นร้อนรุ่ม รุนแรง แฝงไปด้วยไฟราคะ...พี่พายุเข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการสื่อแล้ว

            พ่อที่ไม่ได้แปลว่าพ่อ

            “ร้ายนักนะเจ้าเด็กแสบ!”

            “เรนเปล่า...อ๊าาา!! พี่พายุ เดี๋ยวก่อน เดี๋ยว อื้ออออ”

            ทันใดนั้น แท่งไฟร้อนจัดก็เริ่มต้นขยับอีกครั้ง และเป็นครั้งที่ทำให้เรนต้องกอดหมอนอิงแน่น สะโพกเล็กถูกรวบเอาไว้ด้วยสองมือใหญ่ แล้วคนข้างหลังก็กระโจนจ้วงเข้ามาแบบไม่ให้พักหายใจ จนเสียงครางระรัวก้องไปทั่วทั้งห้องนั่งเล่น หยดเหงื่อเปียกชุ่มไปทั่วกาย

            เขาจะไม่ไหวแล้ว

            “พี่...ข้างหน้า...” พายุเลื่อนมือมาจับที่ส่วนน่ารัก ขยับรูดไปด้วยจังหวะเดียวกัน จนเรนยิ่งครางระงม ใบหน้าส่ายสะบัดไปมา ฟังเสียงเนื้อกระทบเนื้อที่ยิ่งปลุกปั่นอารมณ์หวามให้ลุกโชนยิ่งกว่าเดิม

            เรนเหลียวกลับไปมองคนข้างหลัง แล้วหัวใจก็ต้องกระตุก

            เรือนกายแข็งแกร่ง ใบหน้าชื้นเหงื่อ ผมที่ถูกเสยไปข้างหลัง ทั้งหมดนั่นเกิดขึ้นเพราะ...พี่พายุต้องการเขา

            อีกครั้งที่เรนเรียกเสียงพร่า

            “พ่อ...พ่อ...”

            หมับ

            พายุจับร่างเล็กให้พลิกกลับมานอนหงายอีกครั้ง แล้วกดกายเข้าไปจนสุด มองสีหน้าทรมานปนสุขสมของคนในอ้อมกอด สองมือจับเอวเล็ก แล้วกระชับเข้าหาตัว ใบหน้าคมกดเข้าที่ซีกแก้ม จนลมหายใจร้อนผ่าวปะทะเข้าที่เนื้อนิ่ม

            “ถ้าเรียกพ่ออีกครั้ง...พี่ต้องทำเรนพังคามือแน่!”

            ชายหนุ่มบอกเสียงหนัก แต่คนที่ไม่เคยยอมแพ้ใครก็ยังเรียกว่า...

          “ฮื่อออ พ่อจ๋า”

            “กรอด!”

            เท่านั้นแหละ ร่างสูงก็แทบจะกระหน่ำเข้าหาคนช่างยั่ว จนเรนทำได้แค่กอดลำคอแกร่งมั่น ครวญครางข้างหู ฟังเสียงหน้าขาที่กระทบเข้าหากัน ขณะที่อุณหภูมิในห้องก็ยิ่งร้อนระอุ แล้วก่อนที่เขาจะไปถึงฝั่งฝัน เรนก็ซบหน้าลงกับบ่ากว้าง

          “ผัว...ผัวครับ”

..................................

กลับไปอ่านต่อได้ที่เด็กดีจ้า

ขอบคุณค่ะ

NC Try Me [ร้ายยั่ว]_42

NC Try Me [ร้ายยั่ว]_42

            คนที่กำลังจับกำท่อนเนื้อร้อนราวกับเด็กอยากรู้อยากเห็น ขยับเคลื่อนขึ้นลงช้าๆ แต่กับคนที่แทบจะคลั่งตายตั้งแต่เห็นเงือกหนุ่มตัวเปล่าเปลือยให้สระน้ำใส แบบนี้ก็เหมือนทัณฑ์ทรมานดีๆ นี่เอง มังกรตัวร้ายก็ขยับขยายในมือขาว แข็งขึงตั้งขึ้นต้านทานแรงโน้มถ่วงโลกจนคนจับหัวเราะ

            “ฉันจะพูดหลายทีแล้ว เจ้านี่น่ารักดีนะ”

            วินไล้มือไปตามส่วนเด่นนูนของเม็ดคริสตัลที่ฝังเอาไว้ เลื่อนลูบให้มันกลิ้งอยู่ใต้ฝ่ามือ โน้มหน้าเข้าไปพินิจวิเคราะห์อย่างใกล้ชิด

            “เสียวดีด้วย”

            “คุณวิน!”

            ปณชัยคำรามเสียงต่ำ เตือนว่าถ้ายังเล่นแบบนี้อยู่ เขาเองก็ไม่รับประกันความปลอดภัย แต่ตอนนี้วินไม่ได้อยากได้ความปลอดภัยนี่ ปลายนิ้วก็เลยลูบจากเม็ดหนึ่งไปยังอีกเม็ดหนึ่ง เคลื่อนจนครบทั้งสามเม็ด รับรู้ว่าของในมือทั้งแข็งจัด ทั้งร้อนผ่าว ส่วนปลายสีก่ำเรียบลื่นโผล่พ้นออกมาเรียกร้องให้เขาก้มลงไปชิมรสชาติ

            เท่าที่รู้มันอร่อยถูกลิ้นเสียด้วย

            “น่ารักจริงๆ” วินวิจารณ์อีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาไม่รอฟังเสียงเตือน เพราะ...

            แผล็บ

            นายแบบหนุ่มก้มลงใช้ปลายลิ้นตวัดเลียส่วนปลาย ดูดกินหยดน้ำใสที่ซึมออกมา แล้วมันก็ไหลออกมาใหม่จนใช้ริมฝีปากนุ่มๆ ดูดเบาๆ แค่นั้น เขาก็รับรู้ได้ถึงกล้ามท้องแข็งเกร็งของผู้ชายตัวโต อดรู้สึกไม่ได้ว่านี่เป็นการกินที่อร่อยที่สุด

            แรงกระตุ้นเร้ามากพอให้วินใช้ปากลูบคลึงไปทั่วทั้งลำท่อน ส่งลิ้นไปเลียที่ลูกบอลทั้งสองข้าง มือข้างหนึ่งขยี้ส่วนปลายปริ่มน้ำ ขยับลูบเป็นจังหวะที่ทำให้อีกคนคลั่งตาย แล้วค่อยอ้าปากครอบส่วนใหญ่โตนั่นเข้าไปในโพรงปากช้าๆ ช้อนตาขึ้นมองคนที่ตีหน้าเคร่งขมึง

            สีหน้าเร้าอารมณ์เหลือเกินจนดูดแรงขึ้น ให้ส่วนปลายถูไถกับกระพุ้งแก้มของเขา มองสีหน้าเจ็บปวดระคนทรมานของคนที่คงอยากจะสวนกายเข้าไปในปากของเขาลึกๆ แต่ชัยก็ไม่ทำ

            ปณชัยยังคงนั่งหย่อนขาท่าเดิม แม้จะตัวเกร็งไปแล้ว แม้จะคอยลูบผมที่บดบังใบหน้าให้ แต่อีกฝ่ายไม่มีแม้แต่การขยับตัวตามใจ ไม่แทงกระทุ้งเข้ามา แค่นั่งนิ่งๆ ให้เจ้านายทำตามใจอยาก จนวินเองก็รู้ว่าทำไม

            ครั้งก่อนที่เขาใช้ปากให้คือครั้งที่ถูกบังคับในรถตู้

            วินต้องยอมรับว่าส่วนหนึ่งก็ยังแอบหวั่น ครั้งนั้นเขาหายใจไม่ออก มันทั้งร้อน ทั้งอึดอัด มันแทงแน่นอยู่ในคอจนสำลัก แต่ชัยก็ไม่มีปรานีปราศรัย ทั้งจับหัวเขา ต้นคอเขา ให้อ้ารับจนมันกลายเป็นความน่ากลัว แต่ครั้งนี้ต่างออกไป

            เขาไว้ใจปณชัย

            หมับ

            ความคิดที่ทำให้นายแบบหนุ่มจับมือใหญ่ แล้ววางลงบนท้ายทอยของเขา บีบเบาๆ เพื่อบอกว่าให้อีกฝ่ายบังคับจังหวะที่ต้องการ

            “คุณวิน ผมไม่เป็นไร”

            “จ๊วบ...จุ๊บ...อื้อ ฉันไม่ตายหรอกน่า” วินผละจากท่อนเนื้อชุ่มโชก เงยหน้าแดงก่ำขึ้นมอง บีบมือใหญ่อีกครั้งเพื่อเป็นสัญญาณว่าเขาเชื่อใจ จากนั้นก็ก้มลงไปอีกครั้ง เปิดปาก เปิดลำคอ ดันส่วนใหญ่โตที่ขรุขระด้วยเม็ดมุกเข้าไปถึงคอหอย แล้วเริ่มต้นขยับ

            ท่อนเนื้อร้อนยังคงใหญ่โต ชวนอึดอัด แต่กลับ...เป็นสุข

            “อื้อ” วินครางต่ำในคอ เมื่ออีกฝ่ายเริ่มบังคับให้เขากดหน้าลงไปลึกกว่าเดิม เร่งจังหวะอีกนิด ทีแรกยังลังเล แล้วก็เพิ่มความมั่นใจมากขึ้น เสียงหายใจต่ำๆ เสียงครางลึกในคอของบอดี้การ์ดหนุ่มทำให้เจ้าของปากเองก็ร้อนวูบวาบไปหมด ส่วนล่างของร่างกายปวดหนึบจนส่งมือไปสัมผัสมัน

            ดี ดีมาก ดีจนไม่อยากให้จบลง

            จ๊วบ..จ๊วบ...ซ่า...

            ท่ามกลางเสียงปรนเปรอความสุข ประสานไปกับเสียงของสายธารที่กระทบขอบสระ วินขยับแรงขึ้น ครางอื้ออึงเสียจนแรงสั่นสะเทือนในปากเร่งท่อนไฟให้ปล่อยน้ำสีใสไหลปริ่มออกมา แล้วกลืนหายเข้าไปในปากของวินที่ตามเลียทุกหยาดหยด มือขาวขยับเร่งเร้าตัวเองหนักหน่วงกว่าเดิม เสียวสะท้านไปหมดทั้งตัว

            มันเร็วขึ้น แรงขึ้น เร้งเร้าทั้งคู่ให้ไปถึงสุดทางของอารมณ์...

            หมับ

            หากปณชัยกลับคว้าหัวไหล่เอาไว้ท่ามกลางเสียงหอบหนักๆ ดึงเอาไว้จนวินต้องปล่อยท่อนเนื้อนั้นอย่างงุนงง เงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็ตัวสั่นวูบ เพราะแววตาคมกริบเปี่ยมไปด้วยอารมณ์รุนแรง ทั้งหนักหน่วง ทั้งหิวกระหาย ทั้งเร่าร้อนเสียจนวินมอดไหม้

          “ผมอยากใส่เข้าไปในตัวของคุณวิน”

            เสียงกระซิบแหบพร่านั้นเร่งเร้าวินจนถึงขีดสุด

            ซ่า!

            หากวินไม่มีแรงพอที่จะปีนขึ้นจากสระ และปณชัยเองก็ไม่รอให้คนสวยอ้อมไปขึ้นบันไดอีกฝั่ง เพราะสองมือเลื่อนไปสอดใต้วงแขน แล้วออกแรงดึงทีเดียว ร่างกายของวินก็ขึ้นมาทาบทับบนเรือนกายแข็งแกร่ง น้ำสาดกระเซ็นไปทั่ว หากพวกเขาไม่มีใครใส่ใจ เพราะริมฝีปากประกบเข้าหากันทันทีทันควัน

            ไม่ต้องมีใครบอกว่าต้องทำอะไรต่อ จูบร้อนระอุก็บรรเลงจังหวะหนักหน่วง ฝ่ามือลูบไล้ไปทั่วผิวกายร้อนราวกับไฟ ลูบไล้คลึงเคล้าไม่ว่างเว้นจนไม่รู้ว่าเป็นมือใคร ท่อนขาเรียวอ้าออกกว้าง คร่อมทับอยู่เหนือตัก ปล่อยให้มือใหญ่สอดลึกเข้าไปหาส่วนเร้นลับ

            ฟึ่บ

            “ไม่ ชัย เดี๋ยวนี้! ใส่เข้าไปเดี๋ยวนี้!” ภวิศกระซิบอย่างร้อนรน เมื่อนิ้วยาวสอดลึกเข้ามาในกายของเขา

            มันควานลึกไปทั่ว กระดกแล้วกระแทกเข้าสู่จุดอ่อนไหวในกายอย่างแม่นยำ แม้จะเสียววาบ แม้จะแอ่นกายรับนิ้วให้สอดลึกกว่าเดิม แต่เขาไม่ต้องการแค่นิ้ว เขาต้องการส่วนใหญ่โตนั้นจนเหมือนคนเสี้ยนยา อยากให้มันสอดเข้าไป กดลึกให้ถึงด้านในสุด เสียดสีจนกระทั่งเขาทนไม่ไหว

            “ผมไม่อยากให้คุณเจ็บ” คนตัวโตบอกปนหอบ ทั้งที่ทนไม่ไหว แต่ยังใจเย็น

            “แต่ฉันอยากได้นาย อยากได้ชัย” ดวงตาวาวชื้นอ้อนวอน ไม่สนใจว่าส่วนนั้นจะสร้างความเจ็บปวดให้เขามั้ย เขาอยากได้มัน อยากให้ร่างกายประสานเป็นหนึ่ง

            ถ้อยคำที่ทำให้ความอดทนของปณชัยเองก็ขาดผึงไม่มีชิ้นดี

            สวบ

            “เฮือก! อะอ๊า ฮ้า อื้ออออ ชัย อ้ะ...ฮึก...เข้ามา...อีก...ลึก...อีก”

            ทันทีที่ปลายนิ้วเปลี่ยนเป็นท่อนไฟร้อน วินก็ครวญครางแทบขาดใจ สองมือจิกลงบนลาดไหล่กว้าง ยามที่ความร้อนรุนแรงดุนดันผ่านช่องทางคับแคบ กดเข้ามาช้าๆ ช้าๆ จนมันเข้ามาลึกที่สุด และอาจจะลึกกว่าที่ใครๆ เคยทำ

            “คุณวิน...คุณวินครับ...”

            ขณะที่เสียงหอบต่ำก็ดังข้างหู ไม่ปิดบังความดิบเถื่อนในอารมณ์ สองมือใหญ่กดสะโพกสวยลง...จนแนบสนิท

            “ผมขยับแล้วนะ”

            “อื้อ”

            วินพยักหน้าแรงๆ อ้าปากรับลิ้นร้อนที่สอดเข้ามาในโพรงปาก ก่อนที่เสียงจูบหวานๆ จะเปลี่ยนเป็นครางอื้ออึง เมื่อปณชัยดึงกายออก แล้วกดสอดเข้าไปจนสุด มันกระแทกเข้าส่วนที่ลึกที่สุด มุกที่ฝังไว้เสียดสีผนังนิ่มทุกทิศทาง สร้างความเสียวกระสันปนเจ็บร้าวให้แก่ภวิศ แต่นายแบบหนุ่มเองก็กระทั้นกายรับ ขยับแรงขึ้นตามอารมณ์ที่ลุกโหม

            ปั่บๆๆๆ

            เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังกึกก้องสะท้อนไปกับผิวน้ำ สอดประสานเสียงน้ำที่กระแทกขอบฝั่ง ขณะที่เรือนกายขยับรุนแรงขึ้น ช่องทางคับแคบบีบกระชั้น กระตุกเป็นจังหวะที่ทำให้คนตัวโตไม่อาจจะยับยั้งชั่งใจ มันจึงทั้งสอดลึก ทั้งโจนจ้วง กระทบกระแทกแรงกว่าเดิม เรียกเสียงครางแทบขาดใจจากร่างเพรียว

            “ชัย...ฮึก...ดี ดีจัง...ลึกๆ...แรงอีก...ดี ดีที่สุด”

            วินคิดว่าผู้ชายคนนี้รู้จักร่างกายเขาดียิ่งกว่าตัวเขาเอง คนที่รู้ว่าควรจะใช้อาวุธคู่ใจยังไง และทำให้นายภวิศที่เคยแต่ทำให้คู่นอนสุขสมแทบตาย เป็นฝ่ายอ่อนเปลี้ยในอ้อมกอด เรียกร้องอยากให้ส่วนนั้นปรนเปรอเขามากยิ่งกว่านี้ สองมือก็เลื่อนไปโอบกระชับลำคอแกร่ง เอนกายไปด้านหลัง เมื่อริมฝีปากร้อนฉกลงมาดูดเค้นหัวนม

            ไม่ใช่แค่วินที่คิดว่าจะไม่ไหว ชัยเองก็ไม่ทนกับความเย้ายวนของคนในอ้อมกอด

            กลิ่นกายที่หอมกรุ่น เรือนกายที่อ่อนนุ่ม เสียงครางต่ำแสนไพเราะกระตุ้นผู้ชายที่ผ่านอะไรมามาก จนปณชัยจะไม่แปลกใจเลยถ้าเขาจะตายคาอกอีกฝ่าย

            อะไรที่ทำให้เขาคิดว่าคุณวินเป็นเด็กกันนะ

            เด็กคนนี้โตพอที่จะทำให้เขาเป็นบ้า!

            “อ๊า!!!! ชัย เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน...จะเสร็จ...ฮื่อ อึ้ก จะเสร็จ...วินไม่ไหว...”

            “ครับ อึ้ก ผมก็ไม่ไหว...ไม่ไหวเหมือนกัน...เอาเลยครับ ให้ผมเห็น...ให้ผมเห็นมากกว่านี้!!!”

            ปณชัยจ้องมองใบหน้าชื้นเหงื่อ เรือนผมเปียกลู่ล้อมกรอบหน้า ริมฝีปากบวมช้ำสั่นระริก ดวงตาปริ่มไปด้วยหยาดน้ำใส แก้มแดงปลั่ง ใบหน้าบิดเบ้ด้วยอารมณ์รักที่เขาอยากจะเห็นมากกว่านี้ และชัยเองก็รู้เขาก็แสดงสีหน้าป่าเถื่อนมากแค่ไหน มันสะท้อนในดวงตาของคุณวิน คนที่เปิดรับเขา ตอบรับอย่างเต็มใจ ช่วยกันบรรเลงจังหวะรักที่ไพเราะที่สุด รุนแรงที่สุด ส่งแรงกระแทกเข้าไปครั้งสุดท้าย!

            “อ๊าาาา!!!!”

            คนสวยหวีดร้องออกมาอย่างหมดสิ้น ร่างกายกระตุกเกร็ง สองมือจิกหัวไหล่เต็มแรง ใบหน้าแสดงขีดสุดของอารมณ์ ปลดปล่อยทุกหยาดหยดให้ไหลทะลักเลอะแผ่นท้องของพวกเขา แล้วไหลลงสู่สระน้ำใสแจ๋ว ขณะที่ชัยเองก็ปลดปล่อยจนหมดสิ้น ทุกความรักใคร่ เติมเต็มเข้าไปในช่องทางคับแคบจนไหลล้นออกมา

            “แฮก แฮก...แฮก”

            เสียงหอบหายใจดังก้องสะท้อนไปทั่วทั้งสระน้ำ ร่างปลกเปลี้ยของวินก็เอนซบเข้าหาแผ่นอกกว้าง ซบหน้ากับบ่าแข็งแรง ฟังเสียงเต้นรุนแรงของหัวใจคนตัวโต สองมือเลื่อนไปกอดรอบแผ่นหลังกว้างที่ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อร้อนจัด

            คนตัวโตค่อยๆ นอนแผ่ลงข้างสระ ทิ้งร่างกายส่วนหนึ่งให้เกยเข้าไปในห้องนอน สองมือโอบประคองแผ่นหลังเรียบเนียนเอาไว้ แต่ไม่มีทีท่าว่าจะดึงกายออก

            “ชัย ของนาย” วินกระซิบ

            “ขอผมอยู่อย่างนี้สักพักนะครับ”

            คนฟังกระซิบตอบ ยังยืนยันที่จะอยู่แบบนี้สักพัก และภวิศเองก็ไม่ปรารถนาที่จะขยับตัว ใบหน้าสวยเกินชายจึงซบลงที่เดิมอีกครั้ง รับคำในลำคอ พอใจที่จะได้อยู่ในท่วงท่าแบบนี้ที่แม้ไม่สบายตัวมากนัก แต่สบายใจ

            วินรู้แล้วว่าทำไมห้องนอนถึงเชื่อมกับสระน้ำแค่สองก้าวแบบนี้

            ชายหนุ่มเชื่อว่าเตียงนอนคืนนี้คงเปียกชื้นเพราะเนื้อตัวเปียกชุ่มของพวกเขาทั้งคู่

            ความคิดของคนที่ปล่อยให้อีกฝ่ายโอบรัดเอาไว้ ทิ้งส่วนหนึ่งของร่างกายให้หย่อนลงในน้ำ ฟังเสียงระลอกน้ำที่กระทบกับขอบสระ และเสียงสายลมจากหุบเขาที่พัดเข้ามาในบ้านพัก ประสานเป็นเสียงความสุขที่เขาไม่อยากกลับไปเจอความจริงที่กรุงเทพฯ

            ไม่ใช่แค่ชัยหรอกที่อยากอยู่แบบนี้สักพัก วินเองก็เช่นเดียวกัน