NC Try Me [ภาคิน&กราฟ]_47
“พะ...พี่
ผมไม่ไหวแล้ว...อาห์...มะ...ไม่ไหว...ฮือ...”
“ฉันสั่งให้นายหยุดได้ตั้งแต่เมื่อไหร่!”
ภายในห้องนอนกว้าง
ภาคินกำลังคำรามก้อง ฟาดผัวะลงบนสะโพกขาวที่ทำให้เด็กหนุ่มกรีดเสียงร้องในคอ
แหงนหน้าขึ้นฟ้า อ้าปาก ปล่อยหยาดน้ำใสที่ไหลปริ่มขอบปาก สะอื้นฮักในคอ ยามที่มือทั้งสองข้างถูกมัดเอาไว้แน่นหนา
ไพล่ไปด้านหลังอย่างหมดสิ้นทางหนี
ขณะที่ร่างเปลือยเปล่าของเด็กหนุ่มก็พราวไปด้วยหยดเหงื่อ
และคราบน้ำคาวขุ่นที่ปลดปล่อยออกมาหลายครั้ง แต่เจ้าของห้องยังไม่พอใจ
จัดการจับสองขาของกราฟให้อ้ากว้างออก โดยมีส่วนใหญ่โตสอดลึกอยู่ในช่องทางด้านหลัง
ปล่อยให้ท่อนเนื้อสีอ่อนที่แข็งขืนเต็มที่ส่ายสะบัดไปในอากาศ
ยามที่เด็กหนุ่มขย่มลงมาตามคำสั่ง
ภาคินจ้องมองใบหน้าที่เปื้อนน้ำตา
แต่ไม่ใจอ่อนเพราะนั่นไม่ใช่น้ำตาแห่งความเจ็บปวดที่เขารุนแรงด้วย แค่น้ำตาของเด็กหนุ่มที่เหนื่อยจะขาดใจ
แต่ถูกเขาบังคับให้รับบทลงโทษต่อไป
คนที่ทั้งเหนื่อย
ทั้งเพลีย หากแต่ห้ามร่างกายที่ถูกปลุกเร้าเป็นรอบที่สี่ไม่ได้
“ฮึก..ผม...ไม่ไหว...อื้อ..
อะอ๊า...ไม่มีแรง...แล้ว...” กราฟว่าเสียงสะอื้น
ยามที่พยายามขยับสะโพกขย่มส่วนใหญ่โตที่สอดลึกเข้ามาภายใน ปลดปล่อยความต้องการของตัวเองและอีกฝ่ายให้ไปถึงปลายทางของอารมณ์
หากแต่ขาสองข้างที่บังคับจังหวะมันอ่อนเปลี้ย ไม่มีแรงแม้จะยกตัว
จนได้แต่สั่นระริก
หากแต่การหยุด ทำให้ท่อนไฟร้อนสอดลึกเข้าไปสุดใจ
แช่ค้างจนน้ำตาไหลด้วยความเสียวกระสัน
มากเกินไป
แค่พี่ภาคินเข้ามา เขาก็จะขาดใจตาย
“อยากให้ฉันยิงไอ้โหดทิ้งหรือไง”
“มะ...ไม่”
ถ้าเลือกฆ่าหมา
ไอ้โหดตายจริง แต่ถ้าเลือกฆ่าคน...อย่างมากก็สลบบนเตียง
ความคิดนี้ที่ทำให้เด็กหนุ่มส่ายหน้าหัวสะบัด
ปรือตามองคนที่นั่งพิงพนักอยู่ตรงหน้า สูบบุหรี่ข่มอารมณ์โกรธ
ทั้งที่ดวงตาทั้งสองข้างยังวาวโรจน์อย่างโกรธจัด จนได้แต่ข่มความอาย
ทำตามคำสั่งด้วยการแยกปลายเท้าออกกว้างกว่าเดิม
“เอนไปข้างหลัง
ให้ฉันเห็นทุกอย่าง”
“มะ...ไม่เอา”
“อย่าให้ฉันพูดซ้ำรอบสองนะ”
“อึ้ก...ฮื้อ!” คำสั่งที่ทำให้เด็กหนุ่มได้แต่เอนกายไปด้านหลังอีกหน่อย
ใช้สองแขนที่ถูกมัดเอาไว้ยันกับหน้าแข้งอีกฝ่าย ทั้งยังแยกขาออกกว้าง เผยให้เห็นรูฉ่ำเยิ้มที่กำลังกลืนกินท่อนไฟใหญ่โต
กับแก่นกลางลำตัวที่กำลังผงกหัวขึ้นลงทุกครั้งที่เขาขยับตัว
แน่นอนว่าอาย
แต่ยิ่งถูกดวงตาวาวกวาดมองไปทั่วเท่าไหร่...ส่วนปลายกลับปริ่มน้ำ
ภาคินอัดควันเขาไปเต็มปอด
ใจเย็นลงบ้างแล้ว เมื่อไอ้เด็กดื้อทำตามที่เขาบอกทุกอย่าง จนต้องหันไปดับไฟ
แล้วค่อยหันมาสนใจกายขาวที่เปลี่ยนเป็นสีระเรื่อ
ทั้งยังร้อนจัดตามแรงอารมณ์ที่เขาปลุกเร้าไม่หยุด
หมับ
“ฮื่อ! อื้อ...มะ...ไม่นะ...อ๊า...ฮ้า!”
เพียงแค่สองมือเอื้อมไปบีบขยี้หัวนมบวมเป่ง
กราฟก็กระดกสะโพกขึ้น สอดกายรับความร้อนจัดเข้ามาข้างในรัวแรง หอบหายใจจนอกสั่น
เบียดแผ่นอกขาวเข้าหามือที่ไม่แค่บีบ
ภาคินจัดการรัวปลายนิ้วที่ส่วนแข็งตึง
ทั้งบีบทั้งเค้นหนักๆ แล้วก็ดึงมันแรงๆ จนเด็กหนุ่มกรีดเสียงร้องในคอ
จากนั้นก็ปล่อยออก สลับกันซ้ำๆ ท่อนเนื้อสีอ่อนก็ทำท่าจะไม่ไหว
ใกล้ปลดปล่อยออกมาเต็มที่
“ขนาดฉันไม่แตะตรงนี้
นายก็จะเสร็จอีกแล้วหรือ”
ฟึ่บ
“อ๊า!! มะ...ไม่พี่...พี่ภาคิน...ฮื่อ...ผมเสียว...อือ...ยะ...”
เด็กหนุ่มส่ายสะบัดหน้าแรงๆ แทบจะทิ้งตัวเอนนอนไปด้านหลังแล้ว
เมื่อมือใหญ่คว้าหมับเข้าที่ส่วนกลางลำตัว ซึ่งเพียงปลายนิ้วขยี้ที่ส่วนปลายหนักๆ
เด็กดื้อก็กัดฟันแน่น แหงนหน้าขึ้นฟ้า เตรียมปลดปล่อยความต้องการออกมา
ถ้าไม่ใช่...
หมับ
“ไม่! พี่ ปะ...ปล่อย...ผมอยากแตก...พี่...ผมอยากแตกแล้ว...อึ้ก อื้อ...”
ถ้าไม่ใช่เพราะภาคินจัดการกำท่อนเนื้อสีน่ารักเอาไว้
ปิดส่วนปลายปริ่มน้ำอย่างโหดร้ายที่สุด จนกราฟแทบดิ้น สองขาก็ถูไถ
จิกเกร็งไปกับที่นอนนุ่ม สองมือคว้าจับหน้าแข้งของคนตัวโตเอาไว้แน่น เบิกตากว้าง
ปล่อยน้ำตาเป็นสาย สะโพกดิ้นเร่าๆ อยู่เหนือตัก
“เอ้า
ฉันยังไม่เสร็จเลย”
ชายหนุ่มตบสะโพกขาวอีกเบาๆ
จนคนที่ครางจนคอแหบแห้งต้องกัดฟัน โยกสะโพกตัวเองอีกครั้ง
กลืนกินส่วนใหญ่โตที่ผลุบโผล่เข้ามาด้านใน ถูไถผนังนิ่ม
เสียดสีกับปุ่มอารมณ์ภายในจนแทบจะขาดใจจริงๆ หากแต่...ปลดปล่อยไม่ได้
“เร็วกว่านี้!” ภาคินคำรามในคอ หากแต่เด็กมันหมดแรงแล้วจริงๆ ขาที่พยายามเกร็งขึ้นมาก็ไถลไปกับผ้าปูเตียง
ได้แต่ปรือตาฉ่ำน้ำขึ้นมอง
“ผม...ขอโทษ...ยกโทษให้ผม...นะ...นะครับ”
กึก
คนมองคิดว่าเขาเป็นพวกใจแข็ง
ยิ่งอะไรที่เกี่ยวข้องกับรถที่หามาอย่างยากลำบากยิ่งไม่ผ่อนปรนให้ง่ายๆ
แต่พอมองหน้าที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เปื้อนไปด้วยน้ำตา ดวงตาและปลายจมูกแดงช้ำ
ไหนจะริมฝีปากบวมเป่ง ร่างกายเลอะไปด้วยน้ำคาวของเขา
อ่อนแรงขนาดที่ยันขาตั้งฉากไว้ไม่อยู่ คนใจแข็งก็...
หมับ
ภาคินดึงผ้าที่มัดมือออก
เป็นฝ่ายดันกายขึ้นไปคร่อมทับเหนือร่าง ยันขาขาวให้แยกกว้างออก
ดึงสองมือให้ขยับขึ้นมากอดรอบคอของเขา ก่อนที่จะกระทุ้งกายเข้าไปย้ำๆ
ทำให้เด็กมันเปล่งเสียงครางอย่างเสียวซ่าน จากนั้นค่อยกระทั้นกายเข้าไปหนักๆ
แฉะ แฉะ แฉะ
“อื้อ! พี่ แฮก...แฮก...อาห์...ดี..จัง”
เด็กหนุ่มครวญครางชิดใบหู
เสียงท่อนเนื้อที่เปียกชุ่มเสียดสีกับความคับแคบก็ดังก้องไปทั่ว จนภาคินโน้มตัวลง
กดจูบลงบนริมฝีปากบวมช้ำ ปลอบประโลมเด็กที่เจอการลงโทษของเขาไปหลายชั่วโมง
จนกราฟก็เปิดปากออก รับปลายลิ้นร้อนผ่าวที่สอดลึกเข้ามาอย่างยินยอม
“แฮก...แฮก..จูบ...จูบอีก...”
ทั้งยังร้องขอเสียงสั่นไหว
ให้คนใจร้ายมอบจูบให้อย่างตามใจ เพราะในความเป็นจริง...ก็อยากทำแบบนี้ตั้งแต่เห็นหน้า
ถ้าไม่มีเรื่องรถเป็นรอยเข้ามาก่อน
ก็ตั้งใจจะให้รางวัลที่ทำตัวเป็นเด็กดีอยู่หรอก
“นายชอบจูบจริงนะ”
“อื้อ....พี่...หายโกรธผมหรือยัง...อ้ะ...”
กราฟถามเสียงสั่น ปรือตาขึ้นมองคนที่จู่ๆ ก็อ่อนโยนด้วย ดึงจังหวะให้เนิบนาบลง
ด้วยการดึงกายออก แล้วดันเข้าไปช้าๆ พอให้เสียววูบวาบไปทั้งตัว
“คิดอยู่ว่าหายดีมั้ย”
“พี่...ภาคิน...อื้อ...”
เด็กหนุ่มร้องประท้วง ก่อนที่จะกัดฟันแน่น เมื่อส่วนปลายกระแทกโดน
ให้คนตัวโตหมุนควงสะโพกช้าๆ ถามข้างขมับ
“ชอบแบบนี้?”
“อะ...อื้อ ชอบ
ชอบที่พี่ถู...แบบนี้...อื้อ! เสียวพี่ ผมเสียว...อาห์”
กราฟยิ่งผวากอดรอบคอ ส่ายสะบัดหน้าแรงๆ รู้สึกดีจนสมองขาวโพลน
มีเพียงจังหวะร้อนจัดที่กำลังปรนเปรอให้เขาเท่านั้น จนคนตัวโตก็กดจูบที่ขมับ
หายโกรธขึ้นมาทันที
“ถ้ามีครั้งหน้า
ฉันเอานายตายคาเตียงจริงๆ แน่”
“ครั้งนี้ก็ตาย...อาห์! พี่ อย่า...อย่าเพิ่ง...อึ้ก...ฮื่อ แรง...แรงไป อ๊า!!!!”
กราฟที่กำลังประท้วง
ถึงกับหวีดร้องออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ เอวส่ายริกๆ สองขาจิกเกร็งไปบนที่นอนนุ่ม
เมื่อท่อนไฟร้อนเพิ่มจังหวะหนักหน่วง จงใจกระแทกจุดที่ทำให้เขาแทบจะหายใจไม่ออก
มีเพียงร่างกายที่พยายามบดคลึง เสียดสีหาอีกฝ่าย
ได้ยินเสียงหอบหายใจของคนที่เร่งจังหวะตาม
เอี๊ยดๆๆๆ
ทว่าภาคินไม่คิดฟัง
ร่างสูงใหญ่ที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม และพละกำลังจัดการสวนกายเข้าไปหนักหน่วง รุนแรง
เร่าร้อนจนเตียงแทบไหม้ ฟูกนุ่มส่งเสียงครางเอี๊ยดอ๊าดเสียดสีกับเตียงนอนหลังใหญ่
ขณะที่ช่องทางคับแคบก็บีบกระชับเขา และยิ่งกระตุกถี่
เมื่อเด็กในอ้อมกอดไปถึงจุดหมายปลายทางของอารมณ์
ทั้งร้อน ทั้งบีบ
ทั้งแคบ ทั้งตอดจนแทบบ้า!
นั่นทำให้ชายหนุ่มโจนจ้วงเข้าไปไม่กี่ที...
พรวด
เขาจัดการปลดปล่อยทุกอย่าง
ฉีดพ่นเข้าไปในช่องทางคับแคบที่ไม่ได้ป้องกันด้วยถุงยางอนามัย
..................................
กลับไปอ่านต่อได้ที่
ขอบคุณค่ะ
